✅ چرا فلسطینیها صلح با اسرائیل را انتخاب نمیکنند و چرا میجنگند؟
👥 امکان یا امتناع دو دولت مستقل یهودی و فلسطینی در سرزمین فلسطین
برای پاسخ به این پرسشها، توجه به تاریخ بحران فلسطین ضروری است. با وجود تعلق همه سرزمین فلسطین به فلسطینیها، هرگونه راهحلی بدون در نظر گرفتن این مهم قابل قبول نیست؛ با این حال راهحل موسوم به «دو دولتی» سالهاست مورد قبول بسیاری از کشورها قرار گرفته و در سازمان ملل نیز تصویب شده تا راهحلی برای صلح در فلسطین باشد. با این وجود، حتی راهحل دو دولتی که تا حد زیادی حقوق فلسطینیها را پایمال میکند نیز از سوی رژیم صهیونیستی نقض شده و جدی گرفته نمیشود.
ماجرای اجرای این ایده به صلح سازمان آزادیبخش فلسطین (ساف) به رهبری یاسر عرفات و رژیم اسرائیل بازمیگردد. در آن زمان نیز بیشتر سرزمین فلسطین تحت اشغال اسرائیلیها بود و فقط غزه و بخشهایی از کرانه باختری در اختیار فلسطینیها قرار داشت.
⭕️ساف که تا پیش از توافق صلح طرفدار آزادسازی همه فلسطین بود، در تغییر موضعی به سازش با رژیم صهیونیستی متمایل گشت. ایده این بود که دو دولت فلسطین و اسرائیل بطور همزمان در سرزمینهای فلسطین حکمرانی کنند.
با این حال در اوایل ابراز تمایل یاسر عرفات به صلح با اسرائیل، این رژیم از صلح با فلسطینیها سرباز میزد. در عوض، رژیم صهیونیستی به ایجاد شهرکهایی درون کرانه باختری _ یعنی مناطقی که در اختیار فلسطینیها بود_ دست زد که بخشهای مختلف فلسطینینشین در کرانه باختری را از یکدیگر جدا میساخت.
بر این اساس، مناطق در اختیار فلسطینی جزایری جداگانه از یک دیگر بودند که با شهرکها و پایگاههای نظامی اسرائیل محاصره میشدند. این اقدامات در حالی انجام میشد_ و همچنان انجام میشود_ که بسیاری از کشورها و حتی قطعنامههای سازمان ملل متحد این اقدامات را غیرقانونی میدانند.
شروع این رویکرد اسرائیل در دهههای شصت و هفتاد میلادی با تکه تکه کردن مناطق در اختیار فلسطینیها، در عمل امکان تشکیل یک دولت واقعی فلسطینی را غیرممکن کرده است. به هر حال در سال ۱۹۸۸ سازمان آزادیبخش فلسطین با قبول شرطهایی که از سوی رژیم صهیونیستی مطرح شده بود راهحل دو دولتی را پذیرفت. بر این اساس قرار بود ساف تا حد زیادی خلع سلاح شود، به کرانه باختری و غزه محدود شده و از مبارزه با اسرائیل دست بکشد.
همچنین قرار شد بیتالمقدس شرقی پایتخت دولت فلسطین باشد.
💢براساس همین شرایط، پیمان اسلو در سال ۱۹۹۳ میان یاسر عرفات و رژیم صهیونیستی به امضا رسید. این پیمان با توافق اسلو۲ در سال ۱۹۹۵ که شامل به رسمیت شناختن حکومت خودگردان فلسطین بود، تکمیل شد.
قرار بود دو طرف یکدیگر را به رسمیت شناخته و همزمان با توقف مبارزه ساف با اسرائیل، در یک دوره پنج ساله، اسرائیل از مناطق اشغالی در سال ۱۹۶۶ عقبنشینی کرده و نظامیان خود را از این مناطق خارج کند.
♨️توسعه شهرکها پس از این توافق روح اسلو را نقض کرد، اما رژیم صهیونیستی حتی به متن توافق نیز پایبند نماند.
📌نخست وزیر اسرائیل دو سال بعد از اسلو اعلام کرد، اسرائیل اشغال مناطق مشخص شده را تمام نمیکند، به تصاحب شهرکها در کرانه باختری پایان نمیدهد، همه بیتالمقدس را در حاکمیت خود نگاه میدارد، رود اردن را مرز خود میداند، پایگاههای نظامیاش را در کرانه باختری حفظ میکند و در مورد مناطق در اختیار فلسطینیها تنها به یک «موجودیت» تن میدهد و نه تاسیس یک کشور مستقل.
رژیم صهیونسیتی بر خلاف وعدههایش حتی حاضر به آزادی زندانیان فلسطینی نشد و از ورود آزادانه مسلمانان به قدس جلوگیری کرد.
❌بنابراین، تقریبا هیچ کدام از امتیازهای فلسطینیها در اسلو دیگر وجود نداشت. با این حال ساف به همه وعدههای خود عمل کرد و حتی در گشتهایی مشترک با نیروهای نظامی اسرائیل، به مقابله با گروههای مقاومت پرداخت.
اما علی رغم همه این همکاریها و عقبنشینیهای مکرر از سوی ساف _ که در توافقهای صلح بعدی نیز ادامه یافت_ چیزی برای فلسطین نداشت؛ آنهم به این دلیل که رژیم صهیونیستی هیچگاه تمایلی به صلح و حل مسالمتآمیز بحران نداشته و هنوز هم ندارد.
📓اسناد متعددی _ از جمله مکاتبات «بن گوریون» نخستین نخستوزیر رژیم صهیونیستی_ وجود دارد که توضیح میدهد سران صهیونیست به چیزی کمتر از تصرف «همه سرزمین فلسطین» قانع نیستند. به همین دلیل نیز در ماههای اخیر، حتی تشکیلات خودگردان فلسطین (ادامه ساف) در کرانه باختری که پیشتر به حل مسالمتآمیز بحران امید داشت مواضع خود را تا اندازهای تغییر داده است؛ در روزهای اخیر نیز این تشکیلات از عملیات حماس در برابر رژیم صهیونیستی حمایت کرد. علت این تحولات نیز روشن است: فلسطین راهی جز مقابله نظامی با رژیم صهیونیستی ندارد.
✍ خبرگزاری فارس
@mohammadjavad_karimi