روزنامه شهروند
1402/07/30

💥ماجرای فروش زمین‌های فلسطینی‌ها به صهیونیست‌ها چیست؟
[ شهروند] در سال‌های اخیر بعضی رسانه‌ها به انتشار اخباری دامن می‌زنند تا شبهات مختلفی در افکار عمومی ایجاد کنند. این شبهه‌ها در سال‌های اخیر، موضوعات مختلفی را هدف گرفته که یکی از آنها ماجرای غصب فلسطین است. عده‌ای شروع کردند به گفتن این جمله که فلسطینی‌ها زمین‌هایشان را به یهودی‌ها فروخته بودند و حالا ادعای باز پس گرفتنش را دارند! در واقع با این جمله می‌خواهند اینطور القا کنند که مردم فلسطین نباید بابت زمینی که قبلا فروخته‌اند، ادعای مالکیت داشته باشند! این جمله و مباحث جعلی بعد از آن، در حالی مطرح می‌شود که مرور تاریخ و محاسبه دقیق زمین‌های خریداری‌شده توسط یهودیان در فاصله سال‌های 1917 به بعد، پاسخی قطعی به این شبهه خواهد داد. به همین دلیل، در این مطلب به همین موضوع پرداخته‌ایم تا حقیقت به‌وضوح روشن شود.بخشیدن زمین از جیب فلسطینی‌ها!
شبهه‌ای که معاندان طرح و عده‌ای ناآگاه هم آن را تکرار کردند این بود که فلسطینی‌ها خودشان سرزمین‌هایشان را به یهودی‌ها فروختند، بعد پشیمان شدند و دبه کردند! در پاسخ هم می‌گویند خب می‌خواستند نفروشند که حالا ادعای مالکیت کنند! اما واقعیت چیست؟
برای بررسی این موضوع باید برگردیم به سال 1917؛ زمانی که بریتانیا طبق بیانیه معروف «بالفور» داشتن «خانه‌ای ملی» برای یهودیان را در سرزمین‌های امروز فلسطین مجاز دانست. آن زمان فلسطین هنوز جزء قلمرو امپراتوری عثمانی بود، اما مهاجرات یهودیان به فلسطین آغاز شد، چون اولین بار بود که یک ابرقدرت جهانی چنین مجوزی را برای اقوامی دیگر صادر کرد! اینکه بروند و در جایی که هیچ ارتباطی هم به کشور مربوطه (بریتانیا) ندارد، سکونت کنند! هرچند بیانیه بالفور حتی انتقاد بعضی یهودیان دنیا را هم به دنبال داشت، اما برخی تندروها که به صهیونیست معروف بودند، از آن استقبال کردند. آنها فلسطین را در رویایی خیالی، سرزمین موعود خود می‌دانستند و به همین بهانه شروع به مهاجرات به آن کردند. یک سال بعد هم که امپراتوری عثمانی در جنگ جهانی اول شکست خورد و قیمومیت فلسطین به بریتانیا واگذار شد، این مهاجرت در ابعادی گسترده‌تر ادامه یافت. اینجا بود که ماجرای خرید زمین‌های فلسطینیان از سوی صهیونیست‌ها آغاز شد.
فروش زمین توسط فلسطینیان
بریتانیا که حالا قیمومیت فلسطین را هم به عهده داشت، اولین گام‌ها در جهت غصب سرزمین‌های فلسطین را برداشت، در سال 1920، حدود 600کیلومترمربع را در اختیار آژانس یهود قرار داد. در همین سال‌ها حدود ۶۷۸ کیلومترمربع هم توسط خانواده‌های عرب غیرفلسطینی به یهودیان فروخته شد. در سال‌های بعدتر هم این متراژ مربع به حدود 1620 کیلومتر رسید. حالا جالب است بدانید که مساحت کل فلسطین در آن زمان 27هزار کیلومتر بود، یعنی کل زمین‌هایی که مردم فلسطین به یهودیان فروختند، حدود 6درصد بود! جالب‌تر اینکه در فاصله سال‌های 1910 تا 1944، قیمت زمین‌های فلسطین حدود 5هزار برابر شده بود! با این حال، اما مردم فلسطین فقط حدود 6درصد از زمین‌هایشان را فروختند. چرا؟ چون عده‌ای از ملی‌گرایان و مسلمانان فلسطینی این ترفند را دریافته بودند. به این ترتیب، روحانیون مسلمان فتوا صادر کردند مبنی‌بر اینکه فروش زمین به یهودیان حرام است. مردم مسلمان فلسطین نیز این فتوا را مراعات کردند و دست از فروش زمین کشیدند. البته بسیاری از مردم فلسطین هم اصلا قصد فروش زمین‌هایشان را نداشتند، چراکه حتی در زمان امپراتوری عثمانی نیز سودای استقلال داشتند. این آمار، آمار فلسطینی‌ها نیست و خود اسرائیلی‌ها آن را عنوان کرده‌اند؛ به عنوان مثال می‌شود به بنی موریس (مورخ اسرائیلی و استاد سابق تاریخ در گروه مطالعات خاورمیانه از دانشگاه بن گوریون) و ایلان پاپه (مورخ و فعال اجتماعی اهل اسرائیل) اشاره کرد که هر دو بر همین 6 درصد تاکید کرده‌اند، هر دو هم اسرائیلی هستند. منابع دیگر هم همین آمار را اعلام کرده‌اند.
فلسطینی‌هایی که آواره شدند
در سال ۱۹۴۷، سازمان ملل متحد، طرح تقسیم فلسطین را تصویب کرد و پیشنهاد تقسیم فلسطین به کشور‌های جداگانه یهودی و عربی را داد. براساس این طرح، مردم فلسطین باید حدود ۴۸درصد از زمین‌ها را در اختیار می‌گرفتند. عدم‌توافق برای اجرای این طرح، در سال ۱۹۴۸ باعث آغاز نخستین جنگ میان اعراب و اسرائیل شد که اسرائیلی‌ها آن را با عنوان «جنگ استقلال» می‌شناسند و فلسطینی‌ها با عنوان «نکبة» به معنای فاجعه از آن یاد می‌کنند و آن را «یوم‌النکبة» می‌خوانند.
ایلان پاپه در کتاب پاکسازی قومی می‌نویسد: «واکنش صهیونیست‌ها، اعتراض اعراب فلسطین نسبت به طرح سازمان ملل آغاز عملیاتی برای پاکسازی قومی بود که به موجب آن نیمی از جمعیت فلسطینی به بیرون رانده و نیمی از شهر‌ها و روستا‌ها تخریب شدند.◀️