ا❁﷽❁ا
✨«لَن يَنالَ اللهَ لُحُومُها وَ لا دِماؤُها وَ لكِن يَنالُهُ التَّقوى مِنْكُمْ كَذلِكَ سَخَّرَها لَكُمْ لِتُكَبِّرُوا اللهَ عَلى ما هَداكُم وَ بَشِّرِ المُحسِنينَ»
(سوره مبارکه حج، آیه۳۷)
✍با توجه به شریفه فوق و تفسیر آن، قربانی مؤمن نشانه شکرگزاری او بر هدایت شدن به ولایت است: «لِتُکَبِّرُوا الله عَلی ما هَداکُم؛ قال: التَّكبِيرُ:التَّعظِيم وَ الهِدَايَة: الوَلاَيَة»(۱).
🔸حقیقت شکر زمانی بجاآورده می شود که مؤمن خویشتنِ خویش را برای امام و مولایش فدا نماید. این امر ميسر نمی شود جز با معرفة الحسین علیه السلام و بکاء بر آن حضرت؛ چرا که سرّ قربان و تقرّب در کربلای أباعبدالله الحسین علیه السلام نهفته است؛ همانطور که ابراهیم علیه السلام با گریستن بر مصائب کربلا و نائل آمدن به مقام بکاء، به بالاترین درجات اهل مصیبت راه یافته، قربانی او مقبول و به ذات اقدس اله تقرّب یافت(۲).
(۱).البرهان في تفسير القرآن ج۱ص۳۹۴؛ تفسير کنز الدقائق ج۲ ص۲۴۹
(۲)[مراجعه شود به تفسیر "وَ فَدَيناهُ بِذِبحٍ عَظِيم"(صافات/۱۰۷)] عيون أخبار الرضا عليه السلام ج۱ص ۲۰۹؛ بحارالانوار ج۱۲ ص۱۲۵