‌‌می‌فرمایند که القلب حرم الله . یعنی این دل فقط جای خداست ؛ اما ما آدم‌ها گاه‌ و بی‌گاه این حرم امن را به غیرِ او اختصاص می‌دهیم و به خود که می‌آییم ، می‌بینیم که از او دور شدیم . می‌گردیم و می‌گردیم تا به دنبال علت‌های بیرونی باشیم و از این دوری نجات پیدا کنیم ، غافل از اینکه اشکال کار همین نزدیکی‌ها است . دوای درد ما ، درون ماست و ما حیران و سرگردان به دنبال راه‌حل‌ های بیرونی می‌رویم . اصلاً نقطه آغاز حرکت به سمت خدا ، همین دل بود که ما غافل بودیم و این غفلت ما را به بیراهه برد . دل اگر دل است باید فقط جای الله باشد و بس . از خودش بخواهیم به دلمان نگاهی کند تا جز خودش در دلمان کسی را ساکن نکنیم . از خودش بخواهیم ما را در آغوش بگیرد که قلبمان جز با آغوش و یادِ او ، آرام نمی‌گیرد . [ إِلَهِی هَبْ لِی قَلْباً يُدْنِيهِ مِنْكَ شَوْقُهُ . ]