دو 💠 با مراجعه  به قرآن و روايات، مى‌بينيم اذكار خاصى تعيين و بر گفتن آنها تأكيد شده است. حتى در برخى روايات تأكيد شده كه عين همان لفظى كه حضرت فرموده، بى هيچ كم و زيادى بايد گفته شود؛ نمونه آن، روايتى است كه مرحوم علامه مجلسى در بحار آن را نقل كرده است. بر حسب اين روايت، عبدالله بن سنان از امام صادق(عليه السلام) نقل  مى‌كند كه آن حضرت فرمودند: به زودى شبهه هايى به شما روى مى‌آورد در حالى كه امام و راهبرى كه شما را هدايت كند در ميان شما نخواهد بود. از آن شبهه ها نجات نمى‌يابد مگر كسى كه «دعاى غريق» را بخواند. عبداللّه بن سنان مى‌گويد، عرض كردم دعاى غريق چگونه است؟ حضرت فرمودند، چنين مى‌گويى: يا اَللّهُ يا رَحمانُ يا رَحيمُ يا مُقَلِّبَ الْقُلوبِ ثَبِّتْ قَلْبى عَلى دينِكَ. سپس من دعا را اين گونه خواندم: يا اَللّهُ يا رَحْمانُ يا رَحيمُ يا مُقَلِّبَ الْقُلوبِ وَ الاَْبْصارِ ثَبِّتْ قَلْبى عَلى دينِكَ. حضرت فرمودند، خداوند «مُقَلِّبَ القُلوبِ وَ الاَْبصار» هست، اما دعا را همان‌گونه كه من گفتم بخوان: يا مُقَلِّبَ القُلوبِ ثَبِّتْ قَلْبى عَلى دينِكَ. مى‌بينيم كه حضرت از اضافه كردن يك كلمه  «والابصار» نهى مى‌كنند و تأكيد دارند ذكر به همان صورتى كه خود فرموده‌اند گفته شود. @Mohamadrezahadadpour