اهل دنیا به این علت، خودمحور هستند 🔸️[در این حدیث نورانی ذکر شد که:] اهل آخرت، افرادی با حیا هستند که کارهای احمقانه نمی کنند. در ادامه می فرماید:«کثیر نفعهم، قلیل مکرهم؛ منفعتشان زیاد و مکر و حیله‎شان اندک است.»(بحارالأنوار، جلد۷۴، صفحه۲۸) این‎ها نفعشان زیاد به مردم می رسد. 🔸️اگر، فردی در جامعه نیازی، مشکلی یا غم و غصه ای داشته باشد و آدمی دلش را شاد کند، غم از دلش بردارد، کمکی کند، این کار بر اساس بسیاری از روایات، ثوابش از صدها حج و عمره مقبوله بیشتر است. یعنی به این میزان، اسلام برای خدمت کردن به دیگران، و ارزش قائل شدن به دیگران، اهمیت داده است. 🔸️اما در مقابل، [حضرت] در مورد اهل دنیا، [می فرماید:] «قلیل نفعهم؛ منفعتشان کم است.» این بر چه اساسی است؟ [این یعنی اگر] آدمی واقعا قائل به آخرت و معنویتی نباشد، خدمت و دلسوزی به دیگران برایش توجیه عقلانی ندارد؛ «ان هی الا حیاتنا الدنیا نموت و نحیی؛ و ( مشرکان که معاد را منکرند ) گفتند: زندگی جز همین زندگی دنیای ما نیست که همواره می میریم و زنده می شویم...»(جاثیه، ۲۴)، [آن‎ها چنین باوری دارند که] همین است دیگر، آدم متولد می شود، چند روز زندگی می کند و بعدش هم خاک می شود و تمام. 🔸️منطق این دیدگاه اقتضای همین را دارد [که روایت اشاره کرد، یعنی طبیعتاً نفعشان باید به دیگران کم شود.] هر اندازه ادم بیشتر معتقد به عالم دیگر و پاداش و کیفر باشد، آن وقت آدم مراقبت می کند که به دیگران ظلم نکند که مبادا، آخرت، در جهنم بسوزد. آن وقت مراقب است که به دیگران ظلم نکند. 🔸️پس این که اهل دنیا طبیعت فکر و بینششان این است که فردگرا، لذت‎‌گرا و خودمحور باشند، [نتیجه آن است که باوری به معاد و پاداش جزا وجود ندارد.] امروز می بینید هر جای دنیا این فرهنگ الحادی بیشتر رواج پیدا می کند این رفتارها بیشتر می شود. 🔸️هر چه شخص به دنیاگرایی، اصالت دنیا و اصالت مادیت بیشتر معتقد باشد، لذت‎گراتر، فردگراتر و خودمحورتر می شود. برعکس، هر چه آدمی اعتقاد بیشتری به قیامت و حساب و کتاب داشته باشد، آن وقت مراقب است که از لذت‎های زودگذرش صرف نظر کند برای این که صدها برابر...، [عبارت] صدها برابر نیز، چیزی است که در زبان می گوییم و الا در واقع نسبت [مقایسه قابل شمارشی] میان پاداش های اخروی و این پاداش های زندگی دنیایی ما وجود ندارد. #درس_اخلاق https://eitaa.com/montazeraan_zohorr