🔻کشته‌ی فتنه‌ها 🔹سخن گفتن از دوران مبارزات (ع)، بسی سنگین و تحلیل کردن آن دوران، حقیقتا نیازمند نگاه تیزبینانه و بابصیرت است. 🔹علت این سنگینی و سختی در این است که زمان امامت ایشان در برهه‌ای قرار گرفته‌ 🔹که از طرفی پیش از ایشان، حکومت در دستان امیرالمؤمنین(ع) بوده 🔹و ایشان باید این مسئولیت مهم را که با سختی و گذر از فتنه‌های گوناگون 🔹برای جامعه‌ی اسلامی فراهم شده بود حفظ می‌کردند؛ 🔹و از طرفی دشمن، با تزویر به مبارزه با ایشان برخاسته بود نه با شمشیر و همین امر، 🔹تشخیص را برای خواص سخت کرده بود چه برسد به عوام جامعه... 🔹تفاوت دوران ایشان با دیگر ائمه(ع) در این است که در آن دوران‌ها دشمن یا همچون زمان (ع) 🔹با شمشیر به میدان آمد، نه با تزویر... 🔹و یا اگر دشمن با تیغ تزویر به پیش آمده بود، ائمه‌ی دیگر، شرایطی همچون امام حسن(ع) در مبارزه نداشتند 🔹چرا که وظیفه امام حفظ جایگاه حکومت بود و وظیفه دیگر ائمه(ع)، بازپس گیری آن. 🔹تزویر دشمن از یک سو و بی‌بصیرتی خواص و بی‌وفایی یاران از سوی دیگر! 🔹تزویر فضا را به گونه‌ای غبار آلود می‌کند که تشخیص حق، 🔹نه فقط در همان زمان، بلکه در قرن‌های آینده نیز برای افراد، مشکل می‌شود؛ 🔹آن روز، بی‌بصیرت ها ایشان را مذلّ المومنین خواندند، 🔹و امروز، ایشان را امام صلح خواندند، 🔹اما نه به معنای صلحی که ما قدرت بازدارندگی آن را برابر با قیام امام حسین(ع) می‌دانیم، 🔹بلکه صلحی به معنای منفعل بودن و کوتاه آمدن در مقابل دشمن... 🔹باید بگوییم ایشان مظلومیتی دارند، به وسعت تاریخ!!! (علیه‌السلام): 🔹بین حق و باطل چهار انگشت فاصله است، 🔹آنچه را با چشم خود ببینی، حق است 🔹و آنچه را شنیدی یا آنکه برایت نقل کنند، چه بسا باطل باشد. 🔹✍️