در روايات اسلامى نيز به طور جدّى از غيبت كردن نهى شده و آثار سوئى براى آن بيان گرديده است كه در اينباره به طور مشروح به بحث میپردازيم، زيرا مردم كمتر به حرمت و گناه غيبت توجّه دارند، و همان گونه كه مرحوم شهيد ثانى میفرمايد: بيشتر مردم براى اقامه نماز، روزه و بسيارى از عبادات و آنچه وسيله قرب مقام در نزد پروردگار میشود میکوشند و بسيارى از محرّمات از قبيل زنا، شرب خمر و ... را مرتكب نمیشوند و با اين همه، بيشتر اوقات خود را در مجالس لهو و خوشگذرانى و سخنان بيهوده و ... تلف میکنند و آبروى برادران دينى خود را میبرند و آن را جزو گناهان به حساب نمیآورند، گويى از مؤاخذه خداوند متعال در ارتكاب اين گونه اعمال بيمى ندارند.[٦] خلاصه اين كه بسيارى از مردم مرتكب غيبت میشوند و گويا آن را گناه نمیدانند و از اين نكته غافلند كه كارهاى ديگرى كه انجام میدهند و حسناتى كه كسب میکنند با يك غيبت تمام آنها را از بين میبرند.