بسم الله الرحمن الرحیم سلام علیکم از حضرت رقیه (سلام الله علیها) ومرقد مطهر آن حضرت، در طول تاریخ، کرامات متعددی بروز کرده است. در این مطلب توجه شما را به یک کرامت شگفت جلب می کنیم: مرحوم حاج میرزا علی محدث زاده ( متوفای محرم 1396 ه. ق)، فرزند مرحوم محدث عالی مقام حاج شیخ عباس قمی (رضوان الله تعالی علیها)، از وعاظ وخطبای مشهور تهران بودند. ایشان می فرمود: یکسال به بیماری وناراحتی حنجره وگرفتگی صدا مبتلا شده بودم؛ ‌تا جایی که منبر رفتن وسخنرانی کردن برای من ممکن نبود.   مسلم، هر مریضی در چنین موقعی به فکر معالجه می افتد؛   من نیز به طبیبی متخصص و با تجربه مراجعه کردم. پس از معاینه معلوم شد بیماری من آن قدر شدید است؛ که بعضی از تارهای صوتی از کارافتاده و فلج شده و اگر لاعلاج نباشد صعب العلاج است. طبیب معالج در ضمن نسخه ای که نوشت دستور استراحت داد و گفت: که باید چند ماه ازمنبر رفتن خودداری کنم؛ وحتی با کسی حرف نزنم؛ واگر چیزی بخواهم و یا مطلبی از زن و بچه ام انتظارداشته باشم؛ آنها را بنویسم؛   تا در نتیجه استراحت مداوم واستعمال دارو، شاید سلامتی از دست رفته مجددا به من برگردد. البته صبر درمقابل چنین بیماری وحرف نزدن با مردم حتی با زن وبچه، خیلی سخت وطاقت فرساست؛   زیرا انسان بیشتر از هر چیز احتیاج به گفت وشنود دارد؛ و چطور می شود چند ماه هیچ نگویم وحرفی نزنم وپیوسته در استراحت باشم؟! آن هم معلوم نیست که نتیجه چه باشد. برهمه روشن است که با پیش آمدن چنین بیماری خطرناکی، چه حال اضطراری به بیماردست می دهد؛ ‌ اضطرار می اندازد؛   این حالت پریشانی است که انسان امیدش از تمام چاره های بشری قطع شده و به یاد مقربان درگاه الهی می افتد؛ تا به وسیله آنها به درگاه خداوند متعال عرض حاجت کرده وازدریای بی پایان لطف خداوند بهره ای بگیرد. من هم باچنین پیش آمدی، چاره ای جز توسل به ذیل عنایت حضرت امام حسین (علیه السلام) نداشتم. روزی بعد از نماز ظهر و عصر،   حال توسل به دست آمد و خیلی اشک ریختم؛ و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله (علیه السلام) راکه به وجود مقدس ایشان متوسل بودم مخاطب قرارداده گفتم: یا بن رسول الله، صبر درمقابل چنین بیماری برای من طاقت فرساست. علاوه بر این من اهل منبرم و مردم از من انتظار دارند برایشان منبر بروم. من از اول عمر تا به حال علی الدوام منبر رفته ام؛   و از نوکران شما اهل بیتم، حالا چه شده که باید یکباره از این پست حساس براثر بیماری کنار باشم. ضمنا ماه مبارک رمضان نزدیک است؛ دعوتها را چه کنم؟   آقا عنایتی بفرما تا خدا شفایم دهد. به دنبال این توسل،   طبق معمول کم کم خوابیدم. در عالم خواب، خودم را در اطاق بزرگی دیدم؛ که نیمی ازآن منور وروشن بود؛ وقسمت دیگر آن کمی تاریک. درآن قسمت که روشن بود؛ حضرت مولی الکونین امام حسین (علیه السلام ) را دیدم که نشسته است. خیلی خوشحال وخوشوقت شدم؛ و همان توسلی را که در حال بیداری داشتم؛ در حال رویا نیز پیداکردم.   بنا کردم عرض حاجت نمودن، ومخصوصا اصرار داشتم؛ که ماه مبارک رمضان نزدیک است؛ و من درمساجد متعدددعوت شده ام؛ ولی با این حال حنجره ازکارافتاده چطور می توانم منبر رفته،  وسخنرانی نمایم؛   وحال آنکه دکتر منع کرده که حتی با بچه های خود نیز حرفی نزنم. چون خیلی حال تضرع وزاری داشتم؛ حضرت اشاره به من کردو فرمود: به آن آقا سید که دم درب نشسته بگو اشک بریزید؛ ان شاءالله تعالی خوب می شوید. من به درب اطاق نگاه کردم دیدم؛ شوهر خواهرم آقای حاج آقا مصطفی طباطبائی قمی که از علما وخطبا و از ائمه جماعت تهران می باشد نشسته است.   امر آقا را به شخص نامبرده رساندم.   ایشان می خواست از ذکر مصیبت خودداری کند؛   حضرت سید الشهدا(علیه السلام) فرمود:   روضه دخترم را بخوان.   ایشان مشغول به ذکر مصیبت حضرت رقیه (سلام الله علیها) شد؛ و من هم گریه می کردم؛ و اشک می ریختم، اما متاسفانه بچه هایم مرااز خواب بیدار کردند؛   ومن هم با ناراحتی از خواب بیدار شدم؛ ومتاسف ومتاثر بودم؛ که چرا از آن مجلس پرفیض محروم مانده ام؛   ولی دیدن دوباره آن منظره عالی امکان نداشت. هماه روز، و یا روز بعد،   به همان متخصص مراجعه نمودم. خوشبختانه پس از معاینه معلوم شد؛ که اصلا اثری از ناراحتی وبیماری قبلی در کار نیست. او که سخت در تعجب بود؛ ازمن پرسید؛ شما چه خوردید؛ که به این زودی وسریع نتیجه گرفتید؟! من چگونگی توسل وخواب خودم رابیان کردم.   دکتر قلم دردست داشت و سرپا ایستاده بود؛ ادامه در ص دوم👇👇👇