نبود نوازش روانی در کودکی ، ما را در بزرگسالی آنچنان تشنه‌ی نوازش و ارتباط با دیگران و گدای محبت و به دنبال عشق دویدن می‌کند ... که تمام زندگی ما را به نوعی در اختیار می‌گیرد و یا احتمالاً ما همه را رد و نفی می‌کنیم و خودمان را بی‌نیاز و آزاد از همه‌ی این ارتباطات می‌دانیم و از هر نوع نزدیکی و دوستی پرهیز می‌کنیم و آن را یک دروغ ، یک فریب و یک بازی می‌دانیم ! اگر فرزند من و شما توجه مي‌خواهد ، من و شما بايد بدانيم كه : نگاهی ، گفت‌وگویی ، آغوشی ، برخی از اوقات ، دوای دردی است و ريختن آب بر روی آتشی كه مي‌تواند خاطر او را آسوده كند ... و كودكي كه اين توجه را داشته باشد، در بزرگسالی ، گدای اين توجه و محبت نخواهد بود ، بلکه مشتاق محبت و توجه خواهد بود ! @morabikodak5159