#سوختگان_عشق
حضرت زینب(س) بانویی عالی‌مقام بود، در وقار و شخصیت، مانند جدّه اش حضرت خدیجه(س)، در حیا و عفّت، همچون مادرش فاطمه زهرا(س)، در رسایی و شیوایی بیان، مانند پدرش حضرت علی(ع)، در حلم و بردباری، چون امام حسن(ع)و در شجاعت و قوّت قلب، مانند برادرش امام حسین(ع) بود.
حضرت زینب کبری(س) شبها به عبادت می‌پرداخت و در دوران زندگی، هیچگاه تهجّد را ترک نکرد. آنچنان به عبادت اشتغال ورزید که ملقّب به «عابده آل علی» شد.
حضرت زینب(س) استوار همچون کوه، در کنار امام زین العابدین(ع) و بانوان و کودکان داغدیده، و در جوار قتلگاه شهیدان، نظاره‌گر غارت شدن و سوختن خیمه‌ها بود. ایشان سپس شام غریبان شهدا را در بیابان، با اشک و ناله در سوگ عزیزان و پرستاری از یتیمان، و با نماز شب و نیایش با پروردگار به صبح رساند.
ایشان به هنگام اسارت، خطاب به زنان کوفه فرمودند: آیا می‌دانید که چه جگری از پیامبر شکافتید، و چه پیمانی گسستید و چه سان پردگیان حرم را از پرده بیرون کشیدید و چه حرمتی از آنان دریدید و چه خونهایی را ریختید؟!
محمّد محمّدی اشتهاردی، حضرت زینب فروغ تابان کوثر
جعفر النقدی، زینب‌الکبری بنت الامام
ابومخنف، وقعةالطف