از ریان بن شبیب نقل می‌کند که گفت: من در روز اول محرم به حضور امام علی بن موسی الرضا علیه السّلام مشرف شدم. امام به من فرمود: آیا روزه هستی؟ گفتم: نه. فرمود: امروز همان روزی است که حضرت زکریا علیه السّلام دعا کرد و فرمود: «ربِّ هب لی من لدنک ذرّیة طیبة إنّک سمیع الدعاء» - ۲. آل عمران / ۳۸ -، «پروردگارا، از جانب خود، فرزندی پاک و پسندیده به من عطا کن، که تو شنونده دعایی. » خدا دعای او را مستجاب نمود و در آن هنگام که حضرت زکریا در محراب عبادت بود ملائکه به او گفتند: خداوند یحیی را به تو مژده می‌دهد. پس کسی که در این روز روزه بگیرد و دعا کند، خدا دعای او را مستجاب می‌کند همان طور که دعای حضرت زکریا را مستجاب نمود. سپس حضرت رضا علیه السّلام فرمود: ای پسر شبیب! این ماه محرم ماهی است که در گذشته‌ها مردم زمان جاهلیت آن را محترم می‌شمردند و ظلم و جنگ را در آن حرام می‌دانستند. ولی این امت احترام این ماه را و احترام پیامبر خدا را نشناختند. در این ماه ذریه پیامبر خود را کشتند، زنان او را اسیر نمودند و اموال او را به یغما بردند، خدا هرگز آنان را نیامرزد. ای پسر شبیب! اگر خواستی برای چیزی گریه کنی، برای امام حسین گریه کن! زیرا آن مظلوم همان طور که که گوسفند ذبح می‌شود، ذبح شد و تعداد هجده نفر از مردان اهل بیتش با او شهید شدند که در زمین شبیه و نظیری نداشتند. آسمان‌های هفت گانه و تمام زمین در عزایش گریان شدند. تعداد چهار هزار ملک برای یاری کردن امام حسین بر زمین نازل شدند، ولی او را کشته دیدند. آنان در حالی که ژولیده مو و غبار آلودند، تا قیام حضرت قائم علیه السّلام نزد قبر امام حسین خواهند بود. آن ملائکه از انصار حضرت قائم هستند. شعار آنان این است: «یا لثارات الحسین» یعنی ای طلب کنندگان خون حسین! ای پسر شبیب! پدرم از پدرش و او از جد خود برایم فرمود: هنگامی که جدم حسین علیه السّلام کشته شد، آسمان خون و خاک قرمز فرو ریخت. ای پسر شبیب! اگر به اندازه ای برای امام حسین گریه کنی که اشکت بر گونه‌های صورتت بچکد، خداوند گناهان تو را چه کوچک و چه بزرگ، چه کم و چه زیاد می‌آمرزد. ای پسر شبیب! اگر از اینکه خدا را ملاقات کنی و گناهی نداشته باشی خوشحال می‌شوی، امام حسین علیه السّلام را زیارت کن! ای پسر شبیب! اگر دوست داری در آن غرفه ای که در بهشت بنا شده، همراه پیغمبر خدا صلّی اللّه علیه و آله باشی، قاتلان امام حسین را لعنت کن! ای پسر شبیب! اگر دوست داری ثواب افرادی را داشته باشی که با امام حسین شهید شدند، هرگاه آن حضرت را به یاد می‌آوری بگو: «یا لیتَنی کُنتُ مَعَهُم فَأَفُوز فَوزاً عَظیماً» یعنی ای کاش من هم با شهدای کربلا بودم تا رستگاری بزرگی نصیبم می‌شد. ای پسر شبیب! اگر دوست داری در درجات عالی بهشت با ما باشی، با غم و اندوه ما محزون و با شادی ما خوشحال شوی، بر تو واجب است که ولایت ما را بپذیری، زیرا اگر مردی سنگی را دوست داشته باشد، خدا او را در روز قیامت با آن سنگ محشور خواهد نمود - ۱. امالی صدوق، مجلس ۲۷، شماره ۵، عیون أخبار الرضا ۱: ۲۹۹ -.