۲. واقعیت را درباره دیگران قبول کنیم و هر کسی را آن طور که هست بخواهیم وقتی واقعیت و حقیقت رفتاری و فکری فرد دیگر را قبول کنیم دیگر چندان بابت کارها و واکنش های او رنجیده نمی شویم. قبول کنیم که از او بیش تر از این انتظار نمی رود البته نباید پیش خود او را آدمی حقیر یا پست بدانیم و از این طریق ذهن خود را آرام کنیم. بلکه باید او را به منزله ی فردی ببینیم که در حال طی نمودن مسیر رشد و تکامل فردی و شخصیتی است، همان گونه که خودمان در حال طی کردن این راه هستیم."