ما عظمت خلق خدا را نمی‌توانیم تصور کنیم (چه رسد به عظمت خدا). در عظمت ذات فکر کردن فایده‌ای ندارد. اینقدر باید فکر کرد و دانست که لااقل موجودی دیگر نتواند در چشم انسان، در مقابل خدا عرض اندام کند. مخصوصا با این توصیف که موجودات اصلا در عرض خدا نیستند که انسان خدا را بزرگ و اين‌ها را کوچک بپندارد. اگر امیرالمومنین می‌فرماید: صغر ما دونه فی انفسهم، معنایش واقعا این نیست که خدا بزرگ است و اینها کوچک‌اند. معنایش آن کوچکی حقیقی است که منتهای نابودی صرف است. انسان در عالم، ابتدا موجودات و قدرت‌هایی را می‌بیند و قائل می‌شود به اینکه خدا آنها را سبب قرار داده، خدا به آنها قدرت داده، خدا به آنها وجود داده است؛ موحد متوسط اینطوری فکر می‌کند. ولی اگر خدا عنایت کند، کم کم به اینجا می‌رسد که می بیند اینها هیچ کدام وجود ندارند چه برسد به قدرت. ماهیت موجودات که خدا به آنها وجود داده، در نظر عارف (اینطوری است که) لم یشم رائحه الوجود، رایحه وجود را استشمام نکردند، چه برسد به اینکه وجود داشته باشند. @msaliagha