آقای سیدحسن نصرالله؛ ما دیگه از سنگینی داغِ غم شما نفس مون بالا نمیاد ... گذاشتی رفتی؟ فکر زمین خورده هات رو نکردی؟ ما بی تو چکار کنیم؟ ما را این گمان نبود هرگز که بی تو بمانیم. آخر تو آیتی بودی که«ثقلین» را در وجود خود معنا می کردی، همه «ماتَرَک رسول الله» را ... و ما می دانستیم که زمین و زمان می گردند تا انسان هایی چون تو، هر هزار سال یکی، پای به دنیای گذارند. آخر آدم هایی چون تو، قطب سنگ آسیاب افلاکند. اگر با رفتن تو زمین از رفتن باز مانَد، آسمان نیز ،خورشید سرد شود و ماه بشکافد و دریاها طغیان کنند و باران خون از آسمان ببارد و مومنین از شدت ماتم دق مرگ شوند رواست ما را این گمان نبود که بعد از تو بمانیم، اما تو رفتی و زمین ماند و ما نیز بر زمین ... همه داغ های همه تاریخ را ما به یکباره دیده ایم. یک بار دیگر این رسول اکرم(ص) است که در دنیا رفته است، یک بار دیگر این علی است که به شهادت رسیده است، یک بار دیگر این فاطمه است وحسن است وحسین است که ما را داغدار کرده اند، یک بار دیگر این مهدی است که در حجاب غیبت رفته است. خودت بگو ما بی تو چه کنیم؟