رسول گرامي اسلام ص تعبير بسيار زيبايي درباره سحرخيزي دارند. ايشان فرمودند: «فَقَد تَخلي بي في جوفِ الليل». خداوند مي فرمايد: وقتي بنده من در دل شب تاريك، با من خلوت مي‌كند آن‌گاه كه انسانهاي هرزه‌گرد بطّال، فرصت خود را به جلسات گناه مي گذرانند و آن‌گاه كه انسانهاي غافل در خواب به‌سر مي‌برند، او برمي‌خيزد و با من سخن مي‌گويد آن لحظات، لحظاتي است كه من فرشتگانم را خبر مي‌دهم و به آنها حال اين بنده‌ام را متذكر مي‌شوم و مي‌گويم: «به اين نقاط روشن زمين بنگريد كه مانند ستاره‌اي براي آسمانيان مي‌درخشد»، آن‌گاه خداوند به فرشته‌ها مباهات مي‌كند. فرشته ها با ديدن حال اين بنده سحرخيز و عارف و عاشق، خود را به او مي‌رسانند و صف به صف پشت سر او به نماز مي‌ايستند، مشرق و مغرب عالم را صفوفي پر مي‌كند كه پشت سر اين بنده آسماني شكل گرفته است. آنجاست كه خداوند مي‌خندد و عجيب است كه تعبير خنده و تبسم خداوند در چند مورد از روايات ما آمده است. از جمله همين مورد. خنده خدا يعني اوج رضايتمندي پروردگار متعال. اين بنده از عنايت ويژه خداوند بهره‌مند مي‌شود. خصوصاً سحرهاي ماه مبارك رمضان را بايد غنيمت شمرد.