د. زرّین کوب نه تنها چنین داستان سخیفی در کتاب خود نقل نکرده، بلکه با دیدگاه تاریخی خاصّی که دارد در اصل ارسال نامه از سوی پیامبر اکرم (ص) تردید نموده است. (نک: تاریخ ایران بعد از اسلام، ص261، عبدالحسین زرّین کوب، تهران، نشر امیرکبیر، چاپ دهم، 1383) 5. «پیک گفت: در دین ما پرستش خدا مهمترین چیز است.» جاعل داستان نمی داند که شعار اسلام توحید و اختصاص عبادت به خدا است؛ نه صرفِ عبادت خداوند. 6. «خسروپرویز گفت: ما ۱۱۰۰ سال است خدا را میپرستیم!» جاعل عددِ 1400 سال را از 2500 کم کرده و عدد 1100 را به دست آورده است؛ غافل از آن که مبدأ تاریخ ایران را سلطنت کورش، قرار دادن از محدثات دوران اخیر است و در زمان خسرو پرویز هرگز چنین چیزی رسم نبوده است! (با فرض این که این عدد درست باشد.) 7. جاعل، مبدأ خداپرستی ایرانیان را سلطنت کورش فرض کرده است؛ در حالی که هیچ ارتباطی بین آن دو وجود ندارد. 8. «خسروپرویز گفت: مگر این کار را می کردید؟ ننگ بر شما! دختران ما الهه ‌های سرزمین ما هستند!» تعبیر «الهه» مختصّ فرهنگ مشرکین است! 9. قصّه پرداز با بی انصافی، تاریخ را وارونه نشان داده است. دو نمونه از رفتار ایرانیان پیش از اسلام با زنان: الف. زنی که جنینش بمیرد بنا بر آئین زرتشتی اگر زنی، ناخواسته نوزاد مرده ای به دنیا آورد -به جای آن که در چنین شرایط حسّاسی تحت مراقبت جسمی و حمایت روحی قرار گیرد- باید او را به جایی خشک و بی آب و علف ببرند که از گله گوسفندان و آتش مقدس و مردم دور باشد و در آن جا او را تنها در چینه ای حبس کنند. ابتدا باید سه یا شش یا نه جام، شاشِ (=ادرار) گاو که در آن خاکستر ریخته باشند؛ بنوشد و قبل از نوشیدن آن حق ندارد چیز دیگری بخورد و بنوشد! تا سه شب حق ندارد آب بنوشد و فقط می تواند شیر و گوشت و نان و شراب بخورد. پس از سه شب باید خود را در ادرارِ گاو و آب در کنار نه گودال بشوید. پس از آن تا نه شب دیگر باید تنها بماند و غذا و خوراکش از مردم جدا باشد. پس از آن باید دوباره بدن و لباس خود را با ادرار گاو و آب بشوید. (اوستا، ج2، صص 713 - 716، ترجمه جلیل دوستخواه، نشر مروارید) ب. زنان حائض زنان زرتشتی در مدت حیض (عادت ماهانه) از حداقل امکانات نیز محروم می شوند! از خانه طرد می شوند و باید در جایی به دور از امکانات، تنها به سر ببرند؛ حتی کسی که برایشان غذا می آورد باید دور از آنان بایستد! غذا را باید در ظرف پست و کم بها برایش ببرند. جالب تر این که فقط باید مقدار کمی نان و شیر به او بدهند تا مبادا قوّت بگیرد؛ چون حیض از اهریمن است و تقویت زن حائض موجب تقویت اهریمن می شود! اگر هم بیش از نُه روز خون ببیند، چون ناشی از شیطنت اهریمن و دیوان است، باید با آداب خاصی آن زن بیچاره را با ادرار شستشو دهند. ظلم و ستم به زنان بیچاره ختم نمی شود و دامان مور بی آزار را نیز می گیرد! آنان باید دویست مور دانه کش یا دویست جانور موذی را بکشند! چون مور دانه کش آفریده ی اهریمن است. (اوستا، ج2، صص835-838 ترجمه جلیل دوستخواه، نشر مروارید) 10. «پیک گفت: در اسلام برده داری حرام است.» جاعل داستان نمی داند که در اسلام، اصل برده داری حرام نشده است؛ بلکه بنا بر احکام و شرایطی که به تفصیل در آیات و روایات بیان شده است؛ کافرانی که در جنگ اسیر شوند، به بردگی گرفته می شوند. 11. «خسروپرویز گفت: ما از زمان کورش بزرگ برده داری نکردیم!» بر اهل اطّلاع معلوم است که کورش در زمان ما میان ایرانیان شهرت و اهمّیت ویژه یافته و به عنوان مؤسس شناخته می شود و در زمان خسرو پرویز هرگز چنین جایگاهی برای او فرض نمی شده است. 12. این که ایرانیان از زمان کوروش برده داری نکردند؛ واقعاً ادّعای سخیفی است. در همان فارسنامه (ص103) که جاعل آن را به دروغ، منبع این داستان معرّفی کرده، می نویسد: 13. درباره ادعای لغو برده داری به دست کوروش رجوع کنید به: http://www.adyannet.com/fa/news/10935 14. «خسروپرویز گفت: در ایران من هم اگر اشتباه کنم به دادگاه میروم!» نویسنده، این جمله را به کسی نسبت داده که استکبار، خونریزی و ستمگری های او در تاریخ زبانزد است.