شعر و ادب فارسی ، هویت بخش تمدن ایرانی هر ملت و هر مرز و بومی ویژگی‌های منحصر به فردی دارد که باعث تمایز آن از سایر ملل می‌شود؛ در این سیر یکی از مهمترین ویژگی‌های ایران اسلامی، زبان فارسی و فرهنگ غنی ادبی آن است که در قالب گنج سخن و شعر شاعران این خطه، به تجلی رسیده است. به تعبیری می‌توان شاعران پارسی‌گو را مهمترین عامل ماندگاری زبان فارسی و حماسه‌های ایرانی قلمداد کرد، شاعرانی که با اهتمام‌ورزی به حفظ ارزشهای گنجینه ادب و فرهنگ ایران زمین، آثاری به یادگار گذاشتند که نه تنها در پهنای این سرزمین بلکه آوازه جهانی به خود گرفت و مایه فخر این کشور شد. در این زمینه نام«شهریار» به عنوان یکی از نامدارترین و پرآوازه‌ترین شعرای معاصر جلوه بسیاری دارد؛ شاعری که سالروز درگذشت او در بیست و هفتم شهریور ماه، «روز ملی شعر و ادب پارسی» نام گرفته است. این نامگذاری به پاس زحمات بی‌دریغی است که او در عرصه ادب و شعر، داشت و اهتمام ویژه‌ای است که در راه ماندگاری زبان و گویشهای زیبای این سرزمین در قالب شعر، صرف کرده است. این نامگذاری با تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی، صورت گرفت تا وامداریه شعر و ادب پارسی به بلندای همت سیدمحمدحسین بهجت تبریزی متخلص به«شهریار» گره بخورد و نامش، نامیه گویش و زبان این آب و خاک باشد. او در سال 1285 هجری شمسی در روستای خشگناب تبریز چشم به جهان گشود و در سال 1303، به مدرسه طب رفت تا در رشته پزشکی تحصیل کند اما به دلیل عدم علاقه به این رشته، قبل از اخذ مدرک دکتری دانشگاه را ترک کرد و به سرودن شعر پرداخت تا شاعر پر آوازه ایران زمین شود. ادامه ...👇