پای درس نهج البلاغه، نامه ۳۱ قسمت بیست و هفتم «...وَ وَجَدْتُكَ بَعْضِي بَلْ وَجَدْتُكَ كُلِّي حَتَّى كَأَنَّ شَيْئاً لَوْ أَصَابَكَ أَصَابَنِي وَ كَأَنَّ اَلْمَوْتَ لَوْ أَتَاكَ أَتَانِي فَعَنَانِي مِنْ أَمْرِكَ مَا يَعْنِينِي مِنْ أَمْرِ نَفْسِي...» ...و (ای حسن) تو را قسمتی از خودم یافتم بلکه تو را همه ی خودم یافتم تا اینکه گویا اگر چیزی به تو اصابت کند مرا اصابت کرده است و گویا اگر مرگ تو را بگیرد مرا گرفته است پس آن گونه که کار خودم مرا به زحمت می اندازد کار تو هم مرا به زحمت می اندازد... توضیح کوتاه: فرزند وجود پدرِ خودش است، تجلّی وجود پدر خودش است. حضرت می فرماید: تو همه ی من هستی، همه ی وجود من هستی تا جایی که چیزی اگر به تو برسد انگار به من رسیده است، هر مصیبتی به تو برسد به من رسیده است، وقتی تو اذیت بشوی من اذیت می شوم و گویا اگر مرگ تو را بگیرد مرا گرفته است، همانطوری که من از گرفتاری های خودم، ناراحت می شوم و به زحمت می افتم همانگونه از گرفتاری های تو ناراحت می شوم و به زحمت می افتم. والدین اینگونه هستند، اگر اتفاقی برای فرزندشان بیافتد انگار که این اتفاق برای خودشان افتاده است. #نهج_البلاغه #جهاد_تبیین_واجب_عینی_فوری ┏━━━🍃🌺🍃━━━┓ @nahjolbalaghealiali ┗━━━🍂━