نماز برای جلوگیری از گناه همانطور که می دانیم، یکی از آثار و فواید مهم نماز، قدرت بازدارندگی و نهی از گناه و پلیدی است. چنانچه خداوند در قرآن کریم می فرماید: «أَقِمِ الصَّلاهَ إِنَّ الصَّلاهَ تَنْهى‌ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْکَر» [۱۰] : نماز را به پا دار، که نماز (انسان را) از زشتیها و گناه بازمى‌دارد. بنابراین، همین نیروی بازدارندگی از گناه هم، یکی از اهداف فرضِ نماز است. ماهیت و خمیره ی اصلی نماز، این است که شخص نمازگزار را به یاد خدایی می اندازد که ترس از قهرِ او و اعتقاد به معاد و روز قیامت، نیرومندترین عامل بازدارنده از گناه و رفتن به سمت زشتی ها و پلیدی ها است. کسی که پنج نوبت در روز به نماز می ایستد و ذکر خدا را زمزمه می نماید و اعتقادش به مبدأ و معاد را مرور می کند، به این راحتی ها پایش نمی لغزد زیرا نماز، ذاتاً دارای اثر بازدارندگی از فحشا و منکر است. وقتی که شخص نمازگزار به نماز می‌ایستد و تکبیره الاحرام می‌گوید، با هر بار ذکر «الله اکبر»، خدا را بالاتر و بزرگتر از همه چیز می‌شمرد. یقیناً چنین نمازی، قائمش را سالک راهِ حق و حقیقت و اخلاص خواهد نمود و او را به سمت قله های پاکی و تقوا رهنمون خواهد شد. از طرف دیگر، وﻗﺘﯽ اﻧﺴﺎن دائماً به یاد خدا باشد و ﺧﺪاوند را ناظر بر اعمال و رفتار و گفتار ﺧﻮﯾﺶ ببیند، از ارتکاب گناه و انجام منکرات در حضورِ او، شرم خواهد کرد. به همین دلیل هم یکی از اهداف نماز «نهی از فحشا و منکر» عنوان شده است. البته توجه به این نکته ضروری است که نماز نهی کننده است و نه مانع و باز دارنده تمام و کمال. بدان معنی که اگر شخص نمازخوان، تصمیم به انجام گناه داشت، آثار و برکات نماز، باعث تقویت نفس لوامه و شرم به دلیل یقین به حضور خداوند میشود. حال، هر چه توجه به نماز بیشتر باشد و با حضور قلب و اخلاص بیشتری اقامه شود، این نهی کردن قوی تر میشود و به حدی می رسد که مانع از ارتکاب گناه شود، ولی اگر نماز، فقط از روی عادت و به جهت ادای تکلیف و رد فریضه و یا خدای نکرده از روی ریا و … باشد، دیگر تأثیر چندانی در بازدارندگی و ممانعت از ارتکاب گناه نخواهد داشت.