نماز، برادر بزرگتر برای سایر اعمال همانطور که قبلاً هم اشاره شد، نماز عاملی برای ترک بسیاری از رذائل و گناهان است. از این رو، خداوند برای دوری و امتناع نمازگزار از معاصی و گناهان، انجام برخی از آنها را مانعی برای قبولی نماز برشمرده است تا از این طریق، سدی در برابر اشخاص باایمان که تقید به برپایی نماز دارند، بسازد. در کتب فقهى و منابع روایی، از برخی از گناهان به عنوان موانع قبول نماز یاد شده است ازآن جمله، شرب خمر است که بسیار مورد مذمت و نکوهش قرار گرفته است. در روایات اینچنین آمده که رسول خدا صلوات الله فرموده اند:« لا تقبل صلاه شارب الخمر اربعین یوما الا ان یتوب»: شخصى که شراب بنوشد تا چهل شبانه‏روز نمازهایش قبول واقع نمى‏شود مگر از این گناه کبیره توبه کند. [۱۶] علاوه بر این ها در روایات آمده است که: «از جمله کسانى که نماز آنها قبول نخواهد شد پیشواى ستمگر است».[۱۷] و در بعضى از روایات نیز تصریح شده است که نماز کسى که زکات نمى پردازد یا غذای حرام می خورد و… قبول نخواهد شد. پر واضح است که برای قبولی نماز، باید از این معاصی دوری گزید تا به مقام قرب الهی و رضای پروردگار رسید. طبق نص صریح آیات قرآن کریم و روایات اهل بیت علیهم السلام، نماز، از جنبه های مختلفی دارای اهمیت است: نماز ستون و عمود دین است. اگر نماز، پذیرفته شود سایر اعمال انسان نیز قبول مى‏شود و اگر پذیرفته نشود، سایر اعمالش نیز پذیرفته نخواهد شد. «الإمامُ الباقرُ علیه السلام :الصَّلاهُ عَمودُ الدِّینِ، مَثَلُها کَمَثَلِ عَمودِ الفُسطاطِ؛ إذا ثَبَتَ العَمودُ یَثبُتُ الأوتادُ و الأطنابُ، و إذا مالَ العَمودُ و انکَسَرَ لَم یَثبُتْ وَتِدٌ و لا طُنُبٌ»: نماز ستون دین است. مَثَل آن مَثَل تیرک خیمه است، اگر تیرک محکم باشد میخها و طنابها محکم مى مانند و اگر تیرک کج شود و بشکند. نه میخى استوار مى ماند و نه طنابى.[۱۸] نماز وسیله معراج مؤمن و عاملی برای سیر و سلوک معنوى اوست. پیامبر اکرم صلی الله فرمود:«الصلوه معراج المؤمن»: نماز، معراج مؤمن است.[۱۹] نماز برترین و عالیترین وسیله برای تقرب به درگاه خداوند است. الإمامُ علیٌّ علیه السلام فرموده اند:«الصلوه قربان کل تقىّ»: نماز، وسیله تقرّب هر پرهیزگارى به خداوند است. [۲۰] همین سه اصل اساسی درباره نماز، بیانگر این موضوع مهم است که نماز ستون و محافظ دین، عامل تقویت ایمان و اعتلای بعد اخلاقی و معنوی انسان و مهمترین عامل برای رسیدن به قرب الهی است. از آنجایی که اولین و مهمترین اثر تخریبى شرب خمر، در روح و جان انسان نمایان می شود و روح، زمینه ساز بنای حقیقت وجودی انسان است، لذا آثار مخرب و سوء مصرف شراب، بسیار عمیق تر و گسترده تر از آن چیزی است که در ظاهر نمایان می شود. تمام عبادات، به ویژه نماز، نیاز به پذیرش قلبی و روحی دارند، زیرا اگر، قلب به ادبار[۲۱] برسد و روح انسان، قابلیت اتصال به خداوند را از دست بدهد، همانند گردکان بر گنبد خواهد بود که تربیت را پس می زند. اما اگر نمازگزار حقیقی، به دلیل خوف از مردود شدن اعمال و پذیرفته نشدن نماز، از شرب خمر و ستمگری و حرام خواری و … اجتناب کند، به عالیترین درجات ایمان خواهد رسید و مشمول رحمت الهی و شفاعت پیامبر اکرم صلوات الله و نیز ائمه اطهار علیهم السلام قرار خواهد گرفت.