مرگ به ما نزدیک نیست مرگ در ما زندگی می کند
موهایی که اصلاح می کنیم ناخن هایی که می گیریم و حتی عزیزی که دفن می کنیم همه از کوچک و بزرگ ماموریت هایی هستند که مرگ به ما محول کرده است مرگ در ما مثل مغز فرمان می دهد و نافذتر از مغز بر ما اثر می گذارد.
فقط حواسمان باشد مرگ چیزهایی که از ما می گیرد بی کم و کاست در جهانی دیگر به ما بر می گرداند.
 پس سه اصل مهم را در این باره فراموش نکنیم:
اولاً وقتی زمان محتومش رسید در سپردن عزیزترین هایمان به مرگ مثل شکستنی هایی که باید آرام حمل شوند و تحویل گردند عمل کنیم. آرام باشیم از دوری شان آرام اشک بریزیم و بی تابی نکنیم مقاومت نشان ندهیم و تسلیم محض باشیم و بدانیم نه اینکه چاره ای نداریم بلکه تنها چاره‌ی ما همین است.
ثانیاً مرگ تمام چیزهای ما را کم کم می گیرد تا زمانی که خودمان هم بلند شویم و دنبال همه چیزمان راه بیافتیم پس همه چیزمان چیزهایی باشند که خداوند آنها را در غرفه های بهشتی خودش برایمان بچیند نه در زباله دانی جهنم. چون ما دقیقا ً همانجا می رویم که چیزهای مورد علاقه مان چیده شده اند.
و ثالثاً حواسمان باشد تا آخرین لحظه ای که می خواهیم برویم انسانیت مان کامل باشد با تمام صفات و کمالاتش در یک کلمه انسان برویم بدون آنکه چیزی از آن را در این دنیای وحش از دست داده باشیم و یا جا گذاشته باشیم