با آنکه بی‌دلیل رها می‌کنی مرا
آنقدر عاشقم که نمی‌پُرسَمت چرا

در پیچ‌وتابِ عشق، به معنایِ هجر نیست،
رودی ز رودِ دیگر اگر می‌شود جدا

خون می‌خوریم در غم و حرفی نمی‌زنیم
ما عاشقِ توایم همین است ماجرا

خوش باد روحِ آن‌که به ما با کنایه گفت
گاهی به قدرِ صبر بلا می‌دهد خدا

حق با تو بود هرچه بکوشد نمی‌رسد
شیرِ نَفَس بریده به آهویِ تیزپا

ای عشق! ای حقیقتِ باورنکردنی!
افسانه‌ای بساز خود از داستانِ ما