🖤🕊🖤🕊🖤🕊🖤🕊🖤🕊🖤🕊🖤🕊🖤
«مشاهیرے ڪہ در ڪربلا، مدال‌هایشان شڪست»
#شب_دوم 🕯️
در شرایطی که جامعه دو قطبی در شام بی‌داد می‌کرد و اقلیتی فربه و اکثریتی گرسنه بودند،
مردم کوفه متمول بودند و این نتیجه حاکمیت امیرالمومنین بود که فقیر در کوفه نبود و مردم نان گندم و آب گوارا می‌نوشیدند.
در شرایطی که ظواهر در شام بی‌داد می‌کرد و مردم در پی تجمل بودند، کوفه شهری بود که مردم باسوادی داشت و زاهدانش سرآمد جهان اسلام بودند.
اکثر کسانی که امروزه ما از آن‌ها به بدی یاد می‌کنیم، سرآمدان زهد و شریعت در زمان خود بودند و به قول خودمان، یک شهر روی اسمشان قسم می‌خوردند.
حتی در معرکه نبرد هم همه آن‌هایی که بودند،
صرفا حرامزاده و حرام‌لقمه ودائم‌الخمر نبودند.
بین آن‌ها مقدسانی بودند که روز عاشورا، روزه گرفتند و عصر عاشورا، یک طرف پیکر امام افتاده بود و اینطرف آن‌ها در حال خواندن نماز شکر بودند.
کوفی‌ها، آدم‌هایی بودند که اگر چه اطلاعات زیادی داشتند، ولی اطلاعاتشان تصمیم‌ساز نبود.
مشاهیر و زاهدان کوفه، آن‌چنان بر خودشان غره بودند که برای تصمیماتشان فکر نمی‌کردند.
آن‌هایی هم که پیرو این مردان بودند، آن‌چنان حق به جانب نگاه می‌کردند که اصلا اجازه فکر کردن به خود نمی‌دادند.
مردم کوفه، خوب می‌دانستند که حسین کیست و یزید چه‌کاره است.
حتی بعضی‌هایشان، یزید را حتی به دلقکی هم قبول نداشتند، چه برسد به خلیفه‌گی.
آن‌ها در بعضی از مسائل اطلاعاتشان از آن‌چه که می‌باید، بیشتر هم بود.
اما این اطلاعات به درد آن‌ها نخورد و رفتارشان از آن‌ها مردمی ساخت که تا ابد، روسیاه عالم خواهند بود.
پس از واقعه عاشورا هر روز، روز باختشان بود.
علاوه بر آن که خودشان فهمیدند که چه کردند و فقط ده درهم پاداش کشتن امامشان بود، شماتت مردم نیزشامل حالشان شده بود.
تازه مردم فهمیده بودند که هر معروف و مشهور و زاهد و دانشمندی، لزوما این گونه نیست که قابل اتکا باشد.
آن‌ها فهمیده بودند که با سپردن تفکرشان دست آدم‌های مغرض و بی تحلیل، چه بلایی بر سر دنیا و آخرتشان آورده است.
کوفه ثابت کرد می‌توانی از دانشمندان و زاهدان عصر خود باشی، اما بغض و کینه‌ات، شمشیری شود بر روی امام عصرت و فرزندانش.
کوفه ثابت کرد می‌توانی علامه باشی ولی ارزش زمان خودت را نفهمی.
کوفه ثابت کرد می‌توانی که روزی پشت علی نماز بخوانی، اما فردایش به خاطر این که از خودت تحلیلی نداری و برای حرف چندتا مشهور مغرض، دنیا و آخرت خودت را تباه کنی.
کوفه ثابت کرد که می‌شود عمر سعد باشی، اسمت میان مشاهیر عرب باشد، می‌توانی حتی روز عاشورای سال ۶۲ بر حسین گریه کنی، اما تا روز قیامت ننگ یزیدی بودن بر پیشانی‌ات باشد.
کوفه ثابت کرد همیشه آدم‌های توی چشم ما، لزوما کسانی نیستند که بشود به آن‌ها اتکا کرد.
کوفه اگر چه شهر تلخی‌هاست، اما در میان تلخی‌هایش درس‌هایی به جا گذاشت که در میان صفحات تاریخ، گم نخواهد شد.
🖤🕊🖤🕊🖤🕊🖤🕊🖤🕊🖤🕊🖤🕊🖤