❇️ #سلسله_مباحث_فطرت 🔅 شماره ۱۳۵ 💠 تکیه به فضل خدا نه عمل خود 🔰 درست است که چیزهایی متوجه می‌شویم، اما مَثلش به این می‌ماند که بچه‌ای در کلاس اول ابتدایی قلم به دست گرفتن و خط نوشتن را یاد بگیرد و نمره بیست هم بگیرد و مخصوصاً اگر تشویق هم بکنند، باورش می‌شود که واقعاً باسواد است. 👈 در حالیکه اگر قلم گرفتن و حرف‌ها و املا و جدول ضرب و... را هم یاد بگیرد، تازه باز هم می‌گویند در ابتدایی درس می‌خواند. 🔹 درست است که نسبت به آن زمانی که اصلاً نمی دانستیم سیر الی الله یعنی چه، خیلی پیشرفت کرده‌ایم، اما فعلاً در مقطع ابتدایی هستیم تا برسیم به این که، بفهمیم ما #هیچ نیستیم. 📌 احساس کنیم که آنچه را که می‌فهمیم، این‌ها از طرف خداست و فضل خداست، نه نتیجه همت من، و کاملاً احساس کنیم که هرچه هست، #فضل_اوست نه مجاهده‌ی من. 🌀 هرچه هم که بگویم: «نه! ما باور داریم این فضل خداست». در درون نمی‌فهمیم که چگونه می‌شود که هرچه هست، فضل خداست. 🔖 باید این، مشاهده شود، یعنی برسیم به اینکه هرچه هست، فضل خداست و من هم باید #وظیفه‌ام را انجام بدهم، وگرنه مستوجب عذابم و اگر هم انجام دهم، طلبکار نیستم. وقتی این معنا، به صورت مشاهده‌ای معلوم شد، قدم به #زندگی_توحیدی می‌گذاریم. 📚 کتاب "فطرت" ص۴۲۷ 💠کانال ندای پاک فطرت 🆔 @nedayepakefetrat