💥هرشب یک ضرب المثل زرندی ✍ به قلم توانمند استاد فرزانه وخرد ورز #متصدی_زاده دوضرب المثل : ۱_اومدنِ ما و رفتنِ شما آمدن ما و رفتن شما درنظربگیرید شما درایام نوروز به دیداریکی ازاقوام خود رفته اید و هنگام خداحافظی و ترک منزل،میهمان دیگری برای عید دیدنی وارد میشود.دراینجامهمان جدیدالورود به شما میگوید: آمدنِ ما و رفتنِ شما باگفتن این جمله گاهی فردانتظار دارد به احترام ایشان کمی بیشتر بمانید سپس محیط را ترک نمایید لذا اگر برایتان امکان پذیر هست دقایقی بیشتر به احترام مهمان جدیدبمانید. ۲-مهمون ،مهمون نمیتونه ببینه،صاحبخونه هیچکدوم میهمان ،میهمان را نمیتواند ببیند؛صاحبخانه هیچکدام را! این ضرب المثل در مواقعی بکارمیرود که چندمیهمان وارد خانه ای شدندوانتظار دارندمیزبان آنهارابهتر تحویل گرفته و بیشتر پذیرایی نماید و .... گاهی میهمانان چشم دیدن یکدیگر را ندارند و از آن بدتر،ممکن است صاحبخانه چشم دیدن هیچکدام را نداشته باشد.دراین زمینه میهمانان باید به گونه ای رفتار کنند که میزبان به رنج و سختی نیفتد. از نظر قرآن، رعایت حال میزبان از سوى مهمان لازم و واجب است و مهمانان باید موجبات آزار و اذیت میزبان را فراهم نیاورد. یکی از مهم‌ترین ابزارها و روش ها در انسجام اجتماعی و تالیف قلوب ، مهمانی دادن است. ضیافت ، عملی است که نه تنها شرایطی مناسب برای پذیرایی مادی فراهم می آورد و آسایش را به دنبال دارد، بلکه به سبب مجالست، آرامش طرفین را موجب می شود. از همین رو در اسلام به مساله مهمانی توجه ویژه ای شده است. درفرهنگ دینی ما، مهمان حبیب خدا و مایه برکت است، هدیه‌ای از سوی پروردگار و عامل افزایش رزق و سبب آمرزش گناهان صاحب‌خانه و سبب نزول مغفرت الهی است. این‌ها همه بجا و درست، چرا که فرموده معصومین و تعالیم مکتب است؛ اما در همین جا «هزار نکته باریک‌تر از مو» وجود دارد که اگر مهمانی‌رفتن ما سبب زحمت و رنجش صاحب‌خانه شود و او را به دردسر بیندازد، آن وقت چه؟ باز هم رحمت است؟ البته همه یکسان نیستند و روحیه‌ها متفاوت است: بعضی‌ها آمادگی پذیرش مهمان ندارند. برخی از وضع مالی مناسبی برای مهمان‌نوازی و خرج ضیافت برخوردار نیستند. بعضی از نظر جا و منزل و امکانات پذیرایی آبرومندانه از مهمان در مضیقه و فشارند. بعضی‌ها اشتغالاتی دارند که مهمانی، مزاحم وقت، یا کارشان خواهد شد. اینجاست که خود میهمانان باید مراعات حال طرف را بکنند، انتظار بیش‌ازحد نداشته باشند، بی‌خبر و بی‌دعوت نروند، دیروقت و نابهنگام بر سر صاحب منزل فرود نیایند و او را به تکلف و زحمت نیفکنند. چیزی به نام «حفظ آبرو» یا «حیثیت» برای برخی چنان تکلف‌آور و مشقت‌بار است که برای آن خود را به زحمت‌های بسیار دچار می‌کنند و به هر قیمتی شده از مهمان پذیرایی می‌کنند، مبادا که آبرویشان برود. البته توقعات نابجای برخی مهمانان هم در این مسئله دخالت دارد. این‌گونه مبهمان که میزبان را به «تکلف» و زحمت می‌افکند، نه تنها رحمت نیست که شوم است. اگر میان مردم و خویشاوندان صفا و صداقت و صمیمیت باشد و میهمانی از راه برسد و دیروقت یا نابهنگام باشد، باید به هرچه که «هست» قناعت کرد. نه میهمان توقع زیادی داشته باشد و نه صاحب‌خانه خود را به دردسر بیفکند. در این صورت، دوستی‌ها و رفت وآمدها تداوم می‌یابد.