#دعای_دوازدهم فَهَلْ يَنْفَعُنِي ، يَا إِلَهِي ، إِقْرَارِي عِنْدَكَ بِسُوءِ مَا اكْتَسَبْتُ وَ هَلْ يُنْجِينِي مِنْكَ اعْتِرَافِي لَكَ بِقَبِيحِ مَا ارْتَكَبْتُ أَمْ أَوْجَبْتَ لِي فِي مَقَامِي هَذَا سُخْطَكَ أَمْ لَزِمَنِي فِي وَقْتِ دُعَايَ مَقْتُكَ . سُبْحَانَكَ ، لَا أَيْأَسُ مِنْكَ وَ قَدْ فَتَحْتَ لِي بَابَ التَّوْبَةِ إِلَيْكَ  اى معبود من، آيا اقرارم به كارهاى ناپسند در پيشگاه تو، مرا سود مى‌دهد؟ و اعترافم به زشتكارى‌ها مرا از عذاب تو نجات مى‌بخشد؟ يا در همين حال كه هستم خشم خود را بر من واجب كرده‌اى، و هم اكنون كه تو را مى‌خوانم غضب خود را دامنگيرم ساخته‌اى؟ اى خداوند پاك، از تو نااميد نخواهم شد، زيرا در بازگشت به سوى خود را به رويم گشوده‌اى.