هدایت شده از میز پژوهشی فقه محیط زیست
آیت‌الله احمد مبلّغی درباره آلودگی مطرح نمود:
🔸در منطق شریعت، طیّب، حلال شده؛ و خبیث، حرام شده و آلودگی هوا از خبائث است.
🔸ایجاد و استعمال آلودگی و کاربرد امر آلوده با وجود ضرر، حرام است.
🔸مبارزه با آلودگی‌های هوایی، آبی، خاکی، صوتی، حرارتی، نوری، رادیواکتیو و الکترومغناطیسی واجب است.
🔸ترک فعل شخص یا مسئولی که قادر به جلوگیری از آلودگی و برطرف کردن آن است، حرام است.
🔸در اسلام بر پاکی مادی و معنوی تاکید بسیار شده و از سوی دیگر، ایجاد آلودگی از شدیدترین حرام‌ها شمرده شده.
🔸زدودن آلودگی‌ها به حیات بشر مرتبط است و باید در اولویت اول برنامه‌های دولتمردان باشد.
🔸آلایندگی یک گناه اجتماعی است؛ شدت و زشتی گناه اجتماعی با گناه فردی که فقط به فرد آسیب می‌زند قابل مقایسه نیست.
🔸آسیب‌زایی و مسئولیت دنیوی و تبعات اخروی در گناهان اجتماعی مثل آلایندگی، بسیار شدیدتر است.
🔸امروزه شدت صدمات به محیط زیست به اندازه‌ای است که طبیعت نمی‌تواند خود را بازیابی و احیا کند.
🔸محققان باید به مسئولیت‌ها، تقصیرها، ضمان‌ها و ... در گناهان اجتماعی بپردازند.
🔸رفتارهای نسنجیده و فاقد مدیریت درست محیط زیستی از سوی مسئولان، طغیان و مشمول آیه «ألّا تَطْغَوا في الميزان» است؛ زیرا تعادل در طبیعت را مختل می‌کند.
🔸محیط‌زیست، تعارف بردار نیست؛ لذا فقها باید شریعت محیط زیست را بیان کنند و دولتمردان مسئولانه‌تر عمل کنند.
🔸پیوست محیط زیستی قوی‌ترین پیوست است که تمام وزارتخانه‌ها برای هر مقوله‌ای باید آن را طراحی کنند و به آن پایبند باشند. اساساً هر فعالیتی باید هماهنگ با اقتضائات محیط زیست باشد.
@feghhemohitezist