📄"متن کامل کنفرانس۷، جلسه۵، قسمت سوم" 🔹️حضرت در ادامه می‌فرمایند: وَ أُذُنُهُ الْفَهْمُ؛ گوش علم، فهم است، یعنی مطالب علمی باید طوری در جان مخاطب هضم شود و در قلب او بنشیند تا عمیقاً آن علم را درک کند تا هرگونه شک و تردید و ابهام از او برطرف شود و برایش یقین‌آور باشد. 🔸️بعد می‌فرمایند: وَ لِسَانُهُ الصِّدْقُ؛ زبان علم، صداقت است. یعنی هرگونه نادرستی، انحراف، دروغ، هرگونه پیش‌فرض‌های بی‌مبنا، فریب، چه در طراحی علم، چه در کاربرد علم، چه در آموزش این علم وجود داشته باشد، باعث گنگی، لالی و گمراهی علم می‌شود. گویی حضرت می‌خواهند بگویند که علمی که آلوده به اغراض نفسانی باشد، علمی که آلوده به شهوات و امیال نفسانی باشد، آلوده به فریب و ریا باشد، این علم نیست؛ بلکه یک موجوی است لال و گنگ که از بیان شرایط و مقاصد خودش ناتوان و عاجز خواهد شد. 🔹️در ادامه می‌فرمایند: وَ حِفْظُهُ الْفَحْصُ؛ حافظه این علم، تحقیق و تفحص است. یعنی بایگانی این علم، فقط در صورت تحقیق و تفحص، پژوهش و آزمایش گسترش پیدا می‌کند و در برابر نیازها، سوالات، ابهامات می‌تواند پاسخگو باشد. گویی حضرت می‌خواهند بگویند که علمی که بدون تحقیق و پژوهش باشد، قابل گسترش نخواهد بود. مثل یک انسانی می‌شود که حافظه ندارد، یعنی از تحلیل داده‌ها و ارائه نتایج ناتوان و عاجز می‌شود. 🔸️در ادامه می‌فرمایند: وَ قَلْبُهُ حُسْنُ النِّيَّةِ؛ قلب علم، حسن‌نیت و خوشبینی است. قلب علم پاکی اندیشه از هرگونه مقاصد آلوده، ناامیدی، تعصب بیجا، خودخواهی و خودمحوری است. علمی که حسن‌نیت نداشته باشد مثل یک انسان بدون قلب می‌شود، یعنی مثل یک حیوان می‌شود. منظور از قلب، عضو ماهیچه‌ای صنوبری شکل نیست، بلکه آن عضوی است که مرکزیت روح را به عهده گرفته، بر جسم حکومت می‌کند و انسان به وسیله آن از حیوانات متمایز می‌شود. 🔹️حضرت در ادامه حدیث می‌فرمایند: وَ عَقْلُهُ مَعْرِفَةُ الْأَشْيَاءِ وَ الْأُمُورِ؛ عقل علم، معرفت و آگاهی و شناخت حقیقی از اشیاء و امور است. یعنی شناخت صحیح و دقیق از همه اشیاء و امور. این می‌شود منبع و وسیله‌ای برای تحقیق و رسیدن به نتیجه درست برای علم. گویی حضرت دارند می‌گویند علمی که بر اساس شک و ظن و گمان و خیال و تردید و احتمال و... باشد، علم نیست؛ چون نتایج تحقیق باید روشن باشد، باید دقیق باشد و اگر ما نسبت به اشیاء و نسبت به امور اطرافمان معرفت و آگاهی نداشته باشیم، نمی‌توانیم به پاسخ روشن و دقیق برسیم و نمی‌توانیم از نتایجی که به ما ارائه می‌دهد، مطمئن باشیم. علمی که بر اساس حدس و گمان باشد، این نمی‌تواند برای جامعه بشری هادی و راهنما باشد، نمی‌تواند برای جامعه بشری در حکم نور و در حکم روشن‌کننده و ارائه‌دهنده مسیر درست باشد. 🔸️در ادامه روایت حضرت می‌فرمایند: وَ يَدُهُ الرَّحْمَةُ: دست علم، رحمت است. یعنی هرگونه علمی باید با لطف و رحمت و مرحمت و عطوفت و مهر و مهربانی شروع شود. باید با همین‌ها ادامه پیدا کند و انتها هم باید به مرحمت و لطف و ترحم منتهی شود. علمی که از رحمت و ترحم و مهربانی و عطوفت دور باشد، علم ناقص است و حیات انسانی و جامعه بشری را به بی‌رحمی و بی‌تفاوتی مبتلا می‌کند. چنین علمی از نظر اسلام بیشتر شبیه یک انسانی است که به خاطر نداشتن دست، از استفاده و تجربه همه اشیا و امور ناتوان است و نمی‌تواند به آنها دسترسی داشته باشد. 🔹️در ادامه روایت حضرت می‌فرمایند: وَ رِجْلُهُ زِيَارَةُ الْعُلَمَاءِ؛ پای علم، دیدار علما است، به شرط اینکه عالِم با همان تعریفی که از علم در اسلام شد، مطابقت داشته باشد. عالم کسی است که خودش به علمش عمل می‌کند و علمش را به دیگران منتقل می‌کند و آن علم، هم برای خودش نور و هدایتگر است و هم باعث راهنمایی و هدایت دیگران می‌شود. شرکت در محافل و مجالس چنین علمایی و یا توجه به سیره علمی و رفتاری آنها، یک ابزار ورودی می‌شود که علم را به مراتب بالا، به آسمان‌ها متصل می‌کند و علمی که چنین پایی نداشته باشد، محدود، اسیر، فلج و زمین‌گیر است و چنین علمی از رسیدن به اسرار و عوالم و مراتب بالای علمی ناتوان می‌شود و نمی‌تواند هدایتگر جوامع بشری باشد. 👈ادامه دارد... 🤚گروه تربیتی "سلام فرمانده" وابسته به کانال "نظام تعلیم و تربیت اسلامی" https://eitaa.com/joinchat/2869100725C996f5fe875 📜نظام تعلیم و تربیت اسلامی @Nezam_Tarbiat_Eslami 🎥آرشیو سرود‌های سلام فرمانده @SalamFarmandeh_archive