اتابک در اصل لغت تُرکی است که از زمان سلجوقیان رواج داشت و معنی آن پدربزرگ بود. لغت اتابک مرکب از دو کلمه آتا و بک مخفف بیوک، به معنی بزرگ است، این اصطلاح در دربارهای ایران معمول به معنی آموزگار سلطان و گاهی به معنی بزرگ ایل استفاده شده است. نگاره ای از سکه ای مربوط به یک اتابک در زمان سلطنت مملوک مصر 🇮🇷نیمه پنهان https://eitaa.com/joinchat/857473074Cc9d93b9007