بعد از بیش از ۷ سال زندگی در خارج از ایران... بعد از صحبت خصوصی و درددلی با بچه‌های داخل و خارج ایران و باخبر شدن از شرایط زندگیشان، دیگر کامل برایم ثابت شده است که کسی که حالش خوب نباشد هیچ جای دنیا حالش خوب نیست. داخل و خارج ایران ندارد. به تظاهر کردن هم نیست. کسی که هدف و برنامه و همت و پشتکار نداشته باشد، نبود بستر مناسب فقط یک بهانه است. تا این چند سال در مقام مقایسه، دوستانی را در ایران دیدم که هم با جان و دل کار می کردند و هم به لحاظ مالی در همین دوران چند سال اخیر درآمدهای ویژه هم نصیبشان شده. بر مبنای داشتن هدف و برنامه و همت و تلاش. دوستانی را هم دیدم که در خارج از کشور به بسترهای خوب موفقیت هم دست پیدا کردند اما همچنان حال و خروجی خوبی از زندگی ندارند. این دسته افراد وجه مشترکی داشتند: هدف و برنامه و همت و تلاش مستمر نداشتند. عوامل بیرون از شخصیت خود را مقصر می‌دانستند و همیشه یک روحیه طلبکاری از پیرامون خود در آن‌ها موج می‌زد. آن‌هایی هم که خارج از ایران به موفقیت‌ دست پیدا می‌کنند می بینید که بیش از ایران مجبور به تلاش شدند و به این نتیجه رسیدند که جز تلاش دمادم شخصی راهی برای دست‌یابی به اهداف و آرزوها و موفقیت در این دنیا ندارند. فرصت‌ها برای همه هست اما همه به اندازه مفید از آن استفاده نمی‌کنند. 🌱مشاهدات، تجارب و یادداشت‌های یک ایرانی 🇮🇷 از فرانسه، هلند و ایران @ninfrance