شوک غم انگیز فرانسوی پارسال بود که دوست ایرانی ام با ناراحتی گفت: همکارم (آقا) در سن چهل سالگی، در یکی از بهترین شرکت های فرانسوی، با بهترین حقوق، واقعا نمی دانم چرا! اما خبر رسید که خودکشی کرده است... من خیلی به فکر فرو رفتم... همین چند روز پیش بود که دوباره دوستم را دیدم؛ با حال محزون و پریشان گفت: همه در شوکیم! گفتم چی شده؟! گفت: یک همکار ۲۲ ساله داشتیم (پسر)؛ خوشفکر، دوست داشتنی، همیشه لبخند به لب داشت، بی آزار و کم حرف... خب؟ امروز سر کار نیامد... بعد خبر رسید که پدرش زنگ زده و گفته که خودکشی کرده است... من هم در شوک فرو رفتم... گفتم: مشکلی داشت؟ گفت: در ظاهر همه چیز خوب بود... شغل عالی. حقوق عالی. نمی دانم... گفتم: خوب این همه چیز یک انسان نمی شود که! انسان نیازهای دیگر هم دارد. نیازهایی که صرفا رفاه مادی توان برطرف کردنش را ندارد. گفت: حالا مشاور آورده اند که با همه ما حرف بزند. ببیند ما مشکلی نداریم؟ ما تحت تاثیر قرار نگیریم و ... گفتم: مسیحی بود؟ گفت: نه. گفته اند هیچ دینی نداشته. لذا مراسم سوزاندن جسدش را دارند و گفته اند هرکس تمایل دارد می تواند شرکت کند! بعد تعریف کرد که: بین بچه ها بحث خودکشی و کیفیت برخورد با جسد و جسم بی جان، شده و این دوست ایرانی ام گفته: دین ما مسلمانان، خودکشی را حرام کرده. ما معتقدیم وجود ما متعلق به خدا و امانت خداست و ما باید از آن تا آخرین لحظه مراقبت کنیم و حتی اختیار آسیب زدن به آن را نداریم. زمان پایان زندگی خود را هم در اختیار او می دانیم و بی احترامی می دانیم که در این امر دخالت کنیم. جسم این امانت حتی بعد مرگ هم باید دارای احترام باشد. ما در اسلام انسان سوزی نداریم. چه زنده، چه مرده. چون جسم را هم امانت خدا می دانیم؛ آن را با احترام به دست خاک می سپاریم. با این اعتقاد که از خاک هستیم و به خاک بر می گردیم و روزی از همین خاک مجدد برانگیخته می شویم. خیلی خوشم آمد از جواب های دوستم. و به وجودش و داشتنش در اینجا افتخار کردم. 🌸مشاهدات، تجارب و یادداشت‌های یک دانشجوی ایرانی 🇮🇷 در فرانسه @ninfrance