‌. پروازکردن به نزدیک‌ترین منظومه‌ی ستاره‌ای یا اوج گرفتن در کهکشان چقدر سخت است؟ در فیلم‌های «پیشتازان فضا» یا «جنگ ستارگان» این کار خیلی ساده به نظر می‌رسد. هنگامی که قهرمانان یک تماس بد از راه دور دریافت می‌کنند، از «وارپ درایو» یا «هایپردرایو» استفاده می‌کنند و در عرض چند دقیقه یا چند ساعت به مقصد می‌رسند. اگر نیروی محرکه‌ی مناسب را بدست بیاوریم، آیا برای ما امکان پذیر است که در زندگی واقعی به این سرعت سفر کنیم؟ تقریباً ۵۰ سال پیش، انسان‌ها روی ماه قدم می‌زدند؛ اما ما در سال ۱۹۷۲ توقف کردیم و هرگز جلوتر نرفتیم، مگر این که یک کاوشگر روباتیک را بفرسیتم، برخلاف وعده‌ی کتاب و فیلم «۲۰۰۱: یک اودیسه‌ی فضایی» انسان‌ها هرگز به سوی مشتری یا حتی به مریخ نرفتند! چه چیزی است که باعث می‌شود سفر راه دور تا این حد دشوار باشد؟ علاوه بر موضوع واضحِ نگرانی برای سلامتی انسان (زندگی با گرانش کم در طول زمان بدن را تضعیف می‌کند) و مسائل بودجه‌ای، مشکلات تکنولوژیکی زیادی برای سفر به مکان‌های دور وجود دارد. در حالی که متخصصان مشغول کار بر روی مفاهیم سفر میان‌ستاره‌ای هستند، هشدار می‌دهند که انتظارات ما از سفر فوری احتمالاً بسیار بالا است. جفری لندیس، یکی از دانشمندان ناسا و نویسنده‌ی علمی‌تخیلی که بر روی مساله‌ی نیروی محرکه‌ی بین‌ستاره‌ای کار کرده‌ است، هشدار می‌دهد: «مشکل بیشتر سفرهای سریع‌تر از نور در کتاب‌های علمی‌تخیلی این است که یک چیز بسیار مشکل را بسیار ساده جلوه می‌دهند.» ‌🔵┄┅═✾🌕✾═┅┄🔵 ❇🔘 @njoom2018 🔘❇