خبرگزاری فارس- تبریز، معصومه درخشان: خانه همان خانه است و همسایه‌ها همان همسایه‌هایی که هر روز می‌بینیم، لبخند می‌زنیم، سلام و احوال‌‍پرسی کرده و همدیگر را به خدا می‌سپاریم. ولی وقتی پرچم عزای حسین( ع) بر سر در آن خانه نصب می‌شود دیگر همان خانه نیست، آنجا تکیه حسین ( ع) است و همسایه‌ها می‌شوند عزاداران حسین(ع). خانه‌ای که با پرچم‌های عزا سیاهپوش شده می‌شود روضه سیدالشهداء. مثل غذای هیات که عطر و طعمش با همه غذاهای عالم فرق دارد، تفاوت عطر و طعم چای روضه هم با تمام چایی‌های که خورده‌ایم از زمین تا آسمان است و چه آرامشی دارد خانه‌ای که صدای روضه حسین( ع) به گوش می‌رسد. می‌توانیم کربلا را با روضه خانگی به خانه‌هایمان بیاوریم، کم کم نیستند خانه‌های باصفایی که صفای وجودشان از کرم و عنایت حسین( ع) است. برای برگزاری روضه فقط دل شکسته، چشم اشکبار و اخلاص نیاز است. وقتی با دل شکسته و از ته دل حسین( ع) را صدا می‌زنیم خودش خریدار اشک چشم‌هایمان است. روضه‌های خانگی بی‌ریا و مخلصانه هستند، دست دلمان را می‌گیرند و می‌برند به آن قدیم‌ترها، به روزهایی که یک سال منتظر می‌شدیم تا محرم بیاید و همراه مادرمان به مجلسه روضه و مرثیه برویم، آنجا که داغ دل زینب( س) با سوز و گداز زمزمه می شد و خبری از هیات های بزرگ نبود. دلم عجیب برای چای روضه و مرثیه حضرت سیدالشهداء تنگ شده است. چه خوش ساعتی که با نام او سپری کنیم و چایی خور روضه‌اش باشیم. 🔗 http://fna.ir/3eq3jk 🔢 2