به دسته‌ای از ستاره‌ها با چگالی بالا و میدان گرانشی بسیار قوی، ستاره نوترونی گفته می‌شود. کلمه نوترون بیان‌کننده جنس این ستاره است. در حقیقت این ستاره‌ها از نوترون ساخته شده‌اند. به‌منظور درک میزان چگال بودن این ستاره‌ها، تصور کنید که جرمی به اندازه دو برابر خورشید در کره‌ای به قطر تهران قرار داشته باشد! جالب است بدانید که قطر خورشید در حدود ۱۰۹ برابر قطر زمین است. محاسبات نشان می‌دهند که چگالی یک ستاره نوترونی در حدود ۱۰۱۴ برابر چگالی آب است.
در اجلاس فیزیکداندان آمریکا که در سال ۱۹۳۳ برگزار شد، «والتر باده» (Walter Baade) و «فریتس تسوئیکی» (Fritz Zwicky) از وجود ستاره‌هایی با چگالی بالا خبر دادند. این نظریه تنها ۲ سال پس از کشف نوترون توسط جیمز چادویک در سال ۱۹۳۱ ارائه شد. باده و تسوئیکی در جست و جوی منشا انفجار اَبَرنواختر‌ها به این نتیجه رسیدند کهاَبَرنواختر‌ها به این نتیجه رسیدند که در نتیجه انفجار یک ابرنواختر، ستاره‌های معمولی به ستاره‌هایی بسیار متمرکز تبدیل می‌شوند که از نوترون تشکیل شده‌اند. این دو دانشمند به‌درستی تشخیص دادند که ابرنواخترها پس از انفجار، ستاره‌ای پرجرم از خود باقی می‌گذارند.
اَبَرنواختر در حقیقت انفجار ستاره‌ای محسوب می‌شود که در هنگام مرگش رخ می‌دهد. پس از فروپاشی یک ستاره پرجرم، اجرامی سنگین‌تر و البته عجیب‌تر بوجود می‌آیند. در مطلبی در آینده به طور اختصاصی مفهوم ابرنواختر را توضیح خواهیم داد. شناسایی و عکس‌برداری از یک ابرنواختر بسیار مشکل است.
🌔 @nojoom_et