زن‌ها را نمیتوان شناخت با قهر کردن حسادت‌شان را نشان میدهند، با خنده بغض درونشان را و با سکوت ، فاتحه‌ات را میخوانند زن‌ها هنرشان را با دست‌پخت نقاشی می‌کنند. خستگی و عصبانیت‌شان را غُر میزنند گریه‌ و اشک هایشان را میرقصند؛ وقتی که عاشقت شوند، خرابت میکنند و از نو آجر به آجر به دلخواه خود از وجودت کشوری با پرچم صلح میسازند وای به روزی که از چشم آن‌ها سقوط کنی همه چیز را با خاک و خون یکسان میکنند تو میمانی و کشوری غارت زده‌ی پس از جنگ !