من قدرت را در جاهایی پیدا کرده‌ام که معمولاً کسی در آنجا به دنبال قدرت نمی‌گردد. در انسان‌های ساده ، آرام ، و خوش‌آیند. انسان‌هایی که کمترین میلی به اِعمال قدرت ندارند. اتفاقاً تلاش برای اِعمال قدرت نسبت به دیگران ، در نگاه من ، معمولاً نشانه‌ای از یک ضعف درونی است. کسانی که از بردگی که در درون‌شان رخنه کرده می‌ترسند و بر تن آن ، جامه‌ی زرباف حکمرانی می‌پوشانند ، آنها هنوز بنده‌اند. بنده‌ی پیروان خویش‌ ، بنده‌ی شهر‌ت‌شان ، و بندهٔ چیز‌هایی از این جنس. اگر کسی در طبیعت خویش قدرتمند باشد ،‌ تجربه‌ی قدرت ، بخشی از ضرورت وجودی اوست. بی آنکه حتی انگشتی را برای دستوری به اشاره تکان دهد... 🦋🍂