🔰درک گناه 🌱 هنگامى كه زبانى سنگين مى‏ شود، انسان با قلبش و با دلش حرف مى‏ زند، ولى باز آن هم دلى كه جرم‏ هايش به هلاكتش رسانده؛ رَبِّ أُناجيكَ بِقَلْبٍ قَدْ أُوبَقَهُ جُرْمُهُ. 🌱 ما از اين جرم‏ ها با شكست نفسى حرف مى‏ زنيم، وگرنه راستش اين‏ها را قبول نداريم. 🌱 ولى هنگامى كه كينه‏ ها و اميدها و يأس‏ ها و سرورها و حزن‏ ها و يادها و غفلت‏ هاى ما كنترل بشود، آن وقت مى‏ فهميم كه چقدر براى غير او بوده‏ ايم و آن وقت مى‏ فهميم كه جرم تا چه حد گسترده است و آن وقت كه رابطه‏ ى يك جرم را با تمام هستى و با تمام عوالم حس كرديم، آن وقت است‏كه اين گونه مى‏شوريم و مى‏ناليم. 🌱 آنها كه از گناه چنين احساس وسيعى گرفته‏ اند و تا اين حد ظلم‏ ها و ذنب‏ ها و جرم‏ ها را شناخته‏ اند، ديگر غرورشان مى‏ ريزد و سركشى‏ شان مى‏ سوزد. و راستى كه تمام وجودشان مى‏ شود حسرت و ندامت و تمام وجودشان مى‏ شود شكت و درد. 🌱 اين جاست كه احساس گناه نياز به اميدهايى دارد كه انسان را از بحران روحى به تعادل برساند. او را از غرورها و يأس‏ ها، از گردنكشى‏ ها و سر در گريبان بردن‏ ها بيرون بياورد. 🌱 درک گناه تا اين وسعت، انسان را از خامى و سركشى و غرورش جدا مى‏ كند. 🌱 انسان مى‏يابد استعدادهايى كه در مسير، به جريان نيفتاده‏ اند و اسراف شده‏ اند، چه فسادهايى به بار آورده‏ اند. انسان مى‏ يابد با يك سلامتى چه كارهايى مى‏ توانسته انجام بدهد و با يك ليوان آب مى‏ توانسته چه پيوندهايى به وجود بياورد. 🌱 و مى‏ يابد از اين پيوند چه بهره‏ هايى مى‏ توانسته بگيرد و چه موج‏ هايى از آگاهى و شعور و از حركت و شور مى‏ توانسته به راه بيندازد، ولى از تمام آنها به سادگى گذشته است. ❛❛ عین‌صاد 📚 بشنو از نی | ص ۵۹