بی‌احترامی سلاح افراد ضعیف است و به عنوان دفاعی در برابر احساسات ناخوشایند و ناخواسته‌ای به کار می‌رود که ممکن‌ است‌ خاطراتی از زندگی گذشته واپس‌رانده آنها را یادآوری کند. درنتیجه، اعمال کم و بیش پنهانی و مهار نشده و خودآگاه قدرت بر کودک از سوی بزرگسال ریشه تمام تحقیرها و تبعیض‌هاست. جامعه این‌گونه استفاده مهار نشده از قدرت را، بجز در موارد قتل یا آسیب‌های جدی بدنی، نادیده می‌گیرد. در نظر افراد، آنچه بزرگسالان‌ بر سر روح کودک می‌آورند کاملا مربوط به خودشان است چون کودک جزو دارایی دارایی والدین محسوب می‌شود، درست به همان صورت که شهروندان یک حکومت مستبد جزو دارایی دولت به شمار می‌روند. تا زمانی که ما نسبت به رنج و عذاب کودکان حساسیت به خرج ندهیم، این‌گونه استفاده از قدرت به دست بزرگسالان همچنان یکی از جنبه‌های عادی زندگی انسان‌ها دیده خواهد شد چون به ندرت کسی به آن توجه می‌کند یا آن را جدی می‌گیرد... مردم باید هرچه سریع‌تر آگاه شوند چه مقدار این از این بی‌احترامی‌ها نسبت به کودکان از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شود و باعث تداوم رفتارهای ویرانگر می‌گردد. آلیس میلر از کتاب دلهره‌های کودکی ترجمه امید سهرابی‌نیک