براساس بینش الهى، مرگ پایان زندگى بشر نیست، بلکه پلى به سوى جهان ابدى است. به تصریح متون دینى، آدمى در مسیر سعادت فطرى، در حال حرکت است: «یَا أَیُّهَا الْإِنسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ كَدْحا فَمُلَاقِیهِ» (جزء سی، انشقاق: 6). حال چه نوع مهارت‏هایى را باید کسب کند تا سختى‏ها، بخصوص فقدان عزیزان، او را دچار افسردگى نکند و از مسیر مطلوب فطرى باز ندارد؟