💢 نمونۀ بعد، مسئلۀ همسرداری و شوهرداری است. یک وقت انسان فکر می کند که شوهرداری، یعنی انسان در آشپزخانه غذا رابپزد، اتاق را تر و تمیز و پتو را پهن کند و مثل قدیمی ها تشکچه بگذارد که آقا از اداراه یا از دکان بیاید! شوهرداری که فقط این نیست. شما ببینید شوهرداری فاطمۀ زهرا سلام الله علیها چگونه بود. در طول ده سالی که پیامبر در مدینه حضور داشت، حدود نُه سالش حضرت زهرا و امیرالمومنین علیهما السلام با همدیگر زن و شوهر بودند. در این نُه سال، جنگ های کوچک و بزرگی ذکر کرده اند – حدود شصت جنگ اتفاق افتاده – که در اغلب آنها هم امیرالمؤمنین علیه السلام بوده است. حالا شما ببینید، او خانمی است که در خانه نشسته و شوهرش مرتب در جبهه است و اگر در جبهه نباشد، جبهه لنگ می ماند – این قدر جبهه وابستۀ به اوست – از لحاظ زندگی هم وضع روبه راهی ندارند؛ همان چیزهایی که شنیده ایم: «و یُطعِمونَ الطّعامَ عَلی حُبِّه مِسکینًا وَ یَتیمًا وَ أسیرًا إنَّما نُطعِمُکُم لِوَجهِ اللهِ» {سورۀ انسان آیات 8و9}؛ یعنی حقیقتا زندگی فقیرانۀ محض داشتند؛ در حالی که دختر رهبری هم هست، دختر پیامبر هم هست، یک نوع احساس مسؤولیت هم می کند. ببینید انسان چقدر روحیۀ قوی می خواهد داشته باشد تا بتواند این شوهر را تجهیز کند؛ دل او را از وسوسۀ اهل و عیال و گرفتاری های زندگی خالی کند؛ به او دلگرمی دهد؛ بچه ها را به آن خوبی که او تربیت کرده، تربیت کند. حالا شما بگویید امام حسن و امام حسین علیهما السلام، امام بودند و طینت امامت داشتند؛ زینب علیها السلام که امام نبود. فاطمۀ زهرا سلام الله علیها او را در همین مدت نُه سال تربیت کرده بود. بعد از پیامبر هم که ایشان مدت زیادی زنده نماندند. 📚 بیانات رهبری در دیدار با جمعی از جوانان به مناسبت هفتۀ جوان [1377/02/07] #فاطمیه #حضرت_زهرا @norebasirat