خانم جان کجایید که بگویم بعد رفتنت، اشیا هم چون من بی جان شدند. تا بودی تمامِ اشیاِ خانه ات جاندار بودند و پرصدا. قاشق و چنگال هایت صدا داشتند، باد در بازی با گلدان هایت صدا داشت. رادیو و ساعت آقا جان هم جاندار بود و پرصدا. قوری و استکان و نعلبکی هایت، حتی چای خوردن هایم صدا داشت. قوری و سماورت، قابلمه هایت، درهایشان همگی برایم جز جانداران بودند. انگار تو خدای این خانه بودی. تا بودی کُن فَیکون می گفتی و جهان و هرچه در پیرامونم بود حیات پیدا می کرد. مُردی، رفتی و من و تمامِ اشیا خانه ات بی جان شدیم. @nostalzhi60