سلام علیکم. حاج آقا محمدی در یکی از وویس ها درباره ازدواج در برزخ، فرمودند: ( در برزخ هر فردی خودش و خودش است یعنی تنهاست . و زندگی جمعی وجود ندارد. اما اگر کسی بخواهد با فردی ازدواج کند، می تواند با او باشد. ) الآن سوال من این است: اولاً زندگی تنهایی خیلی وحشتناک است و بسیاری از لذت ها و مجازات ها و احساسات بشری در زندگی جمعی و در روابط با دیگر انسانها معنی و مفهوم و بروز پیدا می کند. پس اگر زندگی جمعی و رابطه با دیگر انسان ها نیست، مجازات و پاداش و لذتی هم وجود ندارد. ثانیاً اگر ما بخواهیم با کسی باشیم و او نخواهد، لابد خدواند یک ماکت از روی آن انسان برای ما خلق و تولید می کند و نعوذ بالله به نوعی ما را فریب می دهد! و بر فرض ازدواج و با هم بودن، چون ما با هیچ انسان دیگری ارتباط نداریم، نمی توانیم لذت لباس عروس پوشیدن، جشن گرفتن و .... را در برزخ هم بچشیم. خلاصه از آن روز که این حرف استاد را شنیده ام، برزخ را یک جای بسیار وحشتناک و بیغوله تصور می کنم که مجبوریم هزاران سال در آنجا تنها زندگی کنیم! آیا واقعاً برزخ یک جای وحشتناک و بیغوله است که ما مجبوریم هزاران سال به تنهایی و بدون ارتباط با دیگر انسان ها، آنجا زندگی کنیم؟؟! از استاد بخواهید لطف کنند قشنگ، مفصل و مبسوط زندگی و روابط انسانها در #برزخ را توضیح بدهد.‌