سلام و رحمت خدا بر شما. با تشکر. در سخنی از حضرت علی علیه السلام شنیدم که فرمودند در جنگ ها ی اول اسلام وقتی کار سخت می شد به پیامبر پناه می بردند، یا در ماجرای کربلا شنیدم که اهل بیت به امام حسین و حضرت ابوالفضل دلگرم بودند و امید داشتند. آیا این روایات درست است؟ آیا این نوع امید داشتن به دیگران با توکل به خدا داشتن منافات ندارد؟ یا صرفا در اینجا چون وجود مبارک شخص پیامبر گرامی و امام حسین علیه السلام بودند استثنا هستند؟ ایا من هم می تونم به مدیر شرکت امید داشته باشم و با وجود شخص الف به عنوان مدیر, نسبت به حقوق ماهیانم دلگرم باشم؟