رابطه فکر و ذکر؛ چگونه و چه ذکری بگوییم؟ در سوره آل عمران خداوند به ما آموزش می دهد که فکر کنیم و از آن فکر، ذکر به وجود می آید و وقتی متذکر شدیم چه وقت و چگونه ذکر بگوییم: إِنَّ في‏ خَلْقِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ اخْتِلافِ اللَّيْلِ وَ النَّهارِ لَآياتٍ لِأُولِي الْأَلْبابِ ، آنها که اهل فکر هستند، خلقت آسمان ها و زمین آنها را به تفکر وا می دارد، و آنها را متوجه می کند که این معلول علت دارد، این همه نشانه ای است برای یک ناظم و یک خالق بزرگ! الَّذينَ يَذْكُرُونَ اللَّهَ قِياماً وَ قُعُوداً وَ عَلى‏ جُنُوبِهِمْ ، فعل مضارع یذکرون یعنی دائما (در حال ایستاده و نشسته و خوابیده) به یاد خالق هستند، یه یاد آن کسی که شب و روز را به وجود آورده است. به دشت نگاه می کنند و می فهمند که این ها نشانه و علامت است و در نتیجه به خالق این نشانه ها توجه پیدا می کنند. حضرت آیة الله حجت وقتی به گل نگاه می کردند اشک از چشمانشان جاری می شد، به ایشان می گفتند مگر نگاه کردن به گل گریه دارد؟ می فرمودند: من از دریچه این گل به خالق گل نگاه می کنم! اطراف خود را نگاه کنیم! همه مخلوقات، فرزندان، پیران، بچه ها و ... اگر خوب نگاه کنیم می بینیم همه می گویند: ما نشانه ایم! همه ما خالق داریم! افرادی که اهل لُبّ و اندیشه هستند از دیدن این مخلوقات یاد خدا می افتند. ادامه دارد... @ostad_maleki