حضرت آية الله بروجردى (رضوان الله علیه) مى فرمودند در بروجرد مبتلا به درد چشم سختى بودم هر چه معالجه كردم رفع نشد حتى اطباء آنجا از بهبودى چشم من مايوس شدند تا آنكه روزى در ايام عاشورا كه معمولا دستجات عزادارى به منزل ما مى آمدند نشسته بودم اشک مى ريختم درد چشم نيز مرا ناراحت كرده بود در همان حال گويا به من الهام شد از آن گلهايى كه به سر و صورت اهل عزا ماليده شده بود به چشم خود بكشم. مقدارى گل از شانه و سر يک نفر از عزاداران به طورى كه كسى متوجه نشد، گرفتم و به چشم خود ماليدم فورا در چشم خود احساس تخفيف درد كردم و به اين نحو چشم من رو به بهبودى گذاشت تا آنكه به كلى كسالت آن رفع شد و بعدا نيز در چشم خود نور و جلائى ديدم كه محتاج به عينك نگشتم. در چشم معظم له تا سن هشتاد سالگى ضعف ديده نمى شد و اطباء حاذق چشم اظهار تعجب نموده و مى گفتند به حساب عادى ممكن نيست شخصى كه مادام العمر از چشم اين همه استفاده خواندن و نوشتن برده باشد باز در سن هشتاد و نه سالگى محتاج به عينک نباشد. 📚 مردان علم در میدان عمل، ج ۱ ┄┅═✧❁ااا❁✧═┅┄ کانال رسمی حجت‌الاسلام‌والمسلمین اخروی: @ostadokhravi