«کارگران معدن زغال‌سنگ، پیش از آنکه در مسیر معدن جلو بروند، یک قناری آوازخوان را به درون معدن می‌فرستادند. اگر قناری همچنان آواز می‌خواند، کارگران می‌فهمیدند که فضای معدن همچنان امن است و پیشروی می کردند و اگر آن پرنده خاموش می‌شد، به شکل غم‌انگیزی معلوم بود که هوای معدن سمی است و نمی‌شود پیشتر رفت.
نقش شاعر در این جهان، شبیه نقش قناری در معدن زغال‌سنگ* است.
...شعر اگر به معنای واقعی شعر باشد، شاخک‌های مخاطب را حساس‌تر میکند... و به او کمک میکند با تخیلی فعال‌تر، روابط پنهان را کشف و روح وضعیت‌ها را درک کند.»
بخشی از متن مصاحبهٔ گروس عبدالملکیان
*استعاره‌ای وام‌گرفته از کورت ونه‌گات
✍️ روز شعر و ادب پارسی گرامی باد.✍️
@paknewis
.