#فصل5 «آچار شماره ي چهار را بده!» بهنام جعبه ابزار را کاويد. آچار شــماره ي چهار را پیدا کرد و به دست احمد آقا داد. احمد آقا عرق پیشــاني را با آســتین روغني و ســیاه شــده پاك کرد. پیشاني اش سیاه و چرب شد. سر و وضع بهنام هم تعريفي نداشت. آستین هايش ســیاه و چرب و کاسه ي زانويش سابیده و روغني شده بود. با آن که زير سايبان تعمیرگاه بود، باز از گرماي هوا عرق مي ريخت. احمدآقا کاپوت ماشــین را بالا زد و گفت: «بیا اينجا بهنام... خوب نگاه کن ببین چكار مي کنم. دقت کن ياد بگیري.» لازم به گفتن احمد آقا نبود. از اول تابستان که داريوش او را به تعمیرگاه سپاه آورد، بهنام هوش و حواسش را به کار داد تا مكانیك خوب و ورزيده اي شود. صبح تا عصر در تعمیرگاه، زير دست احمدآقا و مكانیك هايديگر کار مي کرد و بعد به باشگاه کشتي مي رفت. کارکنان تعمیرگاه از بهنام خوششان مي آمد. بهنام از زير کار در نمي رفت و مثل شــاگردهاي ديگر نبود که وقتي براي کاري بیرون مي فرستادندشان، برود و وقت تلف کند و بعد پاکشان برگردد و دل به کار ندهد. نه! بهنام چهارچشمي به دســتان احمدآقا و ديگران زُل مي زد و روز به روز در کارش بیشتر پیشرفت مي کرد. «بیا بهنام، ســر شمع ها را بساب، سرجايشان نصب کن. بعد برو آن موتور را با گازويیل خوب بشور، ببینم چه مي کني... بارك الله پسرم!» بهنام، کار شــمع ها را تمام کرد و نشســت پاي تشت پر از گازويیل. فرچه ي ســیمي را برداشت. مشــغول تمیز کردن قطعات موتور بود که صداي انفجاري از دور آمد. بهنام از جا بلند شد و به احمدآقا نگاه کرد. احمدآقا با عصبانیت غريد: «بر مصبتان لعنت... باز يك بمب ديگر!» 🌹داستان شهید بهنام محمدی🌹 @parastohae_ashegh313