فصل۲۹ روز ســختي بود. دشمن از سپیده دم هرچه خمپاره و توپ داشت. روي شهر مي ريخــت. در خیابان چهل متري، ده ها نفر به شــهادت رســیده بودند. فضاي شــهر از دود سیاه انفجار، تاريك شــده بود. زمین مي لرزيد. يك توپ مستقیم به گوشه ي گنبد مســجد جامع خورد. بهنام در حیاط مسجد بود. صبح، وقتي صالح و گروهش رفتند و او را نبردند، بهنام پاي پیاده خودش را به مسجد جامع رســاند. اوضاع آشفته بود. چند لكه ي بزرگ خون در حیاط ديده مي شد. پودر لباسشويي و لپه و برنج در گوشه و کنار حیاط، روي زمین پخش شده بود. بهــروز مــرادي و مرتضــي قرباني، خســته از نبرد آمدند و گوشــه ي حیاط نشســتند. ديگر اثري از زن ها و پیرمردهــا و پیرزن ها نبود؛ همه را برده بودند. شیخ شريف هم شهید شده بود. بهنام از رسول نوراني شنید که شیخ شريف در يكي از خیابان ها مجروح و اسیر عراقي ها شد. عراقي ها با سرنیزه، شیخ شريف را مثله مي کنند. بعد يكي از عراقي ها، عمامه ي خونین شــیخ شريف را بالا مي برد و فرياد مي کشد: «من يك خمیني را کشتم!» رســول گريه کرد. بهنام بغضش را نگه داشــت. مرتضــي قرباني رو به بهروز گفت: «امروز چند شنبه است؟» بهروز لبخند تلخي زد و گفت: «از صبح تا حالا اين همه قرباني داده ايم، تازه مي پرسي چند شنبه است؟» «مگر امروز چه روزي است؟» «مگر قرباني ها را نمي بیني؟ شهدا را نمي بیني که تكه تكه مي شوند و در راه خدا خون شان بر زمین مي ريزد؟ امروز عیدقربان است!» مرتضي يكه خورد. بغضش ترکید و شانه هايش لرزيد و گفت: «خدايــا، ببیــن ما به کجا رســیده ايم. ببیــن چقدر بچه هاي مردم کشــته مي شوند، کسي هم به فريادمان نمي رسد. خدايا، فكري براي ما کن. ما که جز تو پناهگاهي نداريم!» بهنام از مسجد بیرون رفت. فتح الله افشار را در کنار يك وانت ديد. افشار رو به بهمن اينانلو گفت: «عجله کن، بايد اين مهمات ها را براي صالي و بچه ها ببريم.» بهمن در ِجلوي وانت را باز کرد. بهنام سريع از وانت بالا رفت و پشت کابین وانت پنهان شد. 🌹داستان شهید بهنام محمدی🌹 @parastohae_ashegh313