#قسمت102 هوای برگشــتن به ایران را نداشــتم ولی دلم برای پســرانم وهب و مهدی و بقیۀ فامیل تنگ شده بود. زنگ زدم. هر دو دلشان برای آمدن به سوریه پر می زد امــا مجبــور بودنــد به خاطــر کارشــان در تهران بمانند. مهــدی یک خبر خوب داشت، وهب یک خبر بد. مهــدی گفــت: «کار ثبت نــام ســارا تــو دانشــگاه تمــام شــد و باید بــرای ترم بهمن اینجا باشه.» امّا خبر وهب یک خبر سیاسی بود. گفت: «دیروز یک مجادلۀ بد و غیراخلاقی بین رئیس جمهور و رئیس مجلس تو مجلس، درگرفت.» گوشــی را که گذاشــتم. زهرا و ســارا که اول شــادی را در چهره ام دیده بودند و بعد غم را، پرسیدند: «مامان چی شده؟» اول خبر بد را گفتم: «امثال حسین، توی این غربت، شب و روزشون برای تحقق آرمان های امام، انقلاب، شهدا و رهبری یکی شده امّا تو کشور، بعضی ها به جای پرداختــن بــه مشــکلات مــردم، اســباب دلسردی شــون رو فراهــم می کنــن، دیروز تو مجلس حرف هایی گفته شده که در شأن مسئولین نظام نبوده.» بیشــتر از ایــن توضیــح نــدادم و زود رفتــم ســراغ به زعــم خودم خبر شــادی آور و گفتم: «ساراخانم هم از این ترم، ان شاءالله می رن سر کلاس دانشگاه.» 🥀خاطرات همسر شهید سردار حسین همدانی🥀 @parastohae_ashegh313